पान:श्रीबृहदारण्यकोपनिषद याचे मराठी भाषांतर अध्याय ३ रा.pdf/३०

विकिस्रोत कडून
या पानाचे मुद्रितशोधन झालेले नाही

ऋ- १३ ]

आतेंमप्ग ब्राम्ह्रण-प्रहातिमहृ मुक्ति

जातो.जावोहेंक्लिप्पट्सवैत्रवोङर्वि.मनर्चद्राप्नत,

२१

कानद्दिशांप्रत,शरौरपुथ्वीप्नत, आत्मा

आल्लाप्रत. (आत्मा क्कांछ्येळाज्यार्चेस्थानहृट्याकाश घ्याबेंतेहृदयाकाश (महृलू)आकाशा…

प्रतजर्ति.रक्तअप्तगिंरेंतहँप्उद्कांतक्वितेळींअसतात.हेंह्मणणेंर्तोपुन्हा(पाणांतृट्टादेहांत) वैतलींजातातह्यचिंसूपकआहेक्योंअळाद्दिकग्ज शब्दांनींत्यात्याअबयवाचींदेवताव्यावीं.

र्तोइंप्द्रेयेंवैऊ‘नयेत; कारणमोक्षहोण्यार्ट्सदें वॅप्इंळाद्रेयेंजौवत्म्यप्ला सोडूंननिब्रून जातात, असे नाही. इंद्दियांनर ट्रेक्तचिं अधिष्ठान नसले तर, कुन्हाङ वगैरे हत्यारे टाकून दिल्यावर, जसाबिनहेत्यारीमनुज्यअसावा,त्यप्प्रमाणेंत्याद्देक्कानिघूनगेल्याह्मणजेंर्तो(निरुपर्यंसीं)

होतातपुरुपानें देहेसोडलाह्मणजेंतोपरार्यांन असणारा कोणाचा आश्रय कारेतोष्ट्र त्यावेळी

कोणाचे आश्रयानै पुन्हळा देहेंन्दियसमुदाय घेतो; ज्याचेयोमानेंत्यास पुन्हा प्नद्द्यत्तिग्नहृरूप . बँघनउप्तन्नहोते, तेंकाय‘ट्रॅअसा(आर्तेभागाचा)प्रश्नआहें. यप्वरउत्तरअसेंअग्हेंकीं-१स्वग्राव…(खुष्टिस्त्रम[क्,क्सिगें), २यदृच्छा (आकस्मिकसंभत्र),३काल,४कर्मे, ५दैक्, ६केवळविज्ञान,७नून्य,अशीं (जगत्कारणें) वाद्वीळेंळार्फानींकल्पिठेळींआहेते; त्यांतविप्रत्तिपर्चाला अनेकस्थळें आहैंतह्मगूनत्या विषयाँ जल्प (मांडामांडी) करूनवरतुनिश्चय होणें शक्य नाहीं. त्यांत वास्तविकनिर्णय

इच्छितअसशील तर, (याझवत्काह्मणतो), हेशिंष्याआतेंभागा,

(तुझा) हात माझे

हार्तातट्रेह्मणजेंआपणदोघेच,तूंजोप्रश्नकेलाआहेस,त्यासंवघांनेंजेंजांणण्यासारखेंआद्दे, तेंसमचूनघेऊ’;विचारकरदे॰(कां_ह्मण्रिंक्लितर) तीआपलीदोघांचींक्स्बुजनसमुद्प्ययुक्त

ह्मारथळींनिणेंयकरणेंक्कानाहीं.करितां विचारकरण्यासएकांतांतजाऊ’.

‘(मग)तेदोघेच’अलेंश्रुतींतह्मटठेंआहे. तेदोपेंह्मणजेंयर्शिवक्कपव आतघुराग एकांतस्किजाऊनत्यांनींकत्य केडेंर्ते(श्रुतीनें)सांगिंतलैंआहे.तेदोघेमंङळींवसळी होती

त्याजागेक्काउक्रूग् क्काविंचारकरून्लप्गळे- प्रथमारंर्मो सामान्य लोकांच्या वप्दपिंकीं, एकएकमतवैठ्या

त्त्यल्लात्यर्किक्विप्रकेलाॐयांनींनिचारकरूनर्लीवैशंकादूरकख्नच

क्राय मळाषणकेहेंव्'तेंऎक. देहेंद्रियै पुन: पुनऱ्वैण्यासआश्रर्यांमूत्त फर्मंच कारण आहे, अपेंत्या (एकांत)रथळांततेबोलले.बोलळेएवढेंचनाहीं3

काल,कमँ,दैव, हँश्वरांहोंसत्रै) उस.

त्तीचींकारणेवैऊनत्यांनीं ज्यळाचीप्रर्दासप्केळीतेंकमँच. ज्याअर्थीप्रहे (इंद्रियें) अत्तिप्रहृ (तद्विषय)वकै[रेकार्येवक्रियासाघनेंहींपुनऱ्पुन: प्राप्तहोण्यासकमेंचकरिंणआहे, असे निश्वितबैग्ले’; ल्याअथींशाह्मविहितपुण्यकर्मांनें(पुरुष)पुण्यवानहोतो;वक्सिद्धप्रकळारच्या

पापकर्मोनेंपापीहोतो.याप्नमाणे(आतेंभागाच्च[) प्रश्नांचा याज्ञवक्कयानें उलगडा केल्यावर

तो याज्ञवत्श्यहप्रजाणें अशक्य वाटल्यावरून जरत्काड्यामुढ्याआर्तेभागत्तब्घ राहिला.

१--चार्योकादि लौकामतिक त्वमाव(निसर्ग)चक्वि[यदृच्छा जगाचें कारण समजतात

सोमांसक केवळर्क्सवादो; बोतिर्विद् काव्याची; देक्तफ्रांढीय वैदिक दैववादो; याँड् शून्यर्क्स; माग्यक्विऱ्-ऱ् विंज्ञानवादी;नय्यायिक ईंश्वस्काहूळी; सस्किपप्रकुतिवादो; वैट्रॅतीं ब्रह्मयादो. , २…याज्ञवठ्क्य व आतेमाग यांनीं एकांतांत जाक्त्र' पुष्कळ वाद करून जगदुत्पत्तींला ईश्वर (,(ड्रु0तुं),दैत्र(]डेंग्व्[[;8 ), कमै(टेंभ्0पं0प् ),काळ(गू`[[116 ), होकारर्णे आहेत, असें ठरविले… व नप्त‘रँत्तककिया मताप्रमाणें कल्पिलैर्ली स्वभाव (ळूळाक्ष्‘प्प्प्थ् ), यदृच्छा (छापुढ्याक्त ), क्सिप्न

(›(टुंणाप्थ्ष्टांऽ, [(]888 ), क्यून्म (घ्नणंतुं ), हीं चारकारणें सौडिर्ली; आणि ईंश्वखेंवादि चार कारणां पैकॉ कर्मांत प्राघन्पदेऊन इतर तीन गौण आहेत, अशी कमाँचीं प्रशंसाकेवी.