‘साप्ताहिक सकाळ' च्या दिवाळी -२000 च्या अंकात भारतातील श्रेष्ठ रंगकर्मी बी. व्ही. कारंथ यांची एक दीर्घ मुलाखत प्रकाशित झाली आहे. सुविख्यात नाट्यदिग्दर्शक व समीक्षक श्री. माधव वझेनी ती घेतली आहे. मुलाखतीचे स्वरूप कारंथांच्या जीवन व कार्याचा आढावा असं आहे. या मुलाखतीत कारंथांनी नाटक, संगीत, अभिनय, रंगमंच इत्यादी संबंधाने जे विचार व्यक्त केले आहेत ते वर्तमान नाटकाशी निगडित असलेल्या सर्वांचा विचार करायला लावणारे आहेत. नाटकाचा भूत, वर्तमान व भविष्य असा त्रिविध वेध घेणारी ही मुलाखत आहे. वर्तमान नाटकापुढे ठाकलेलं वैश्विकीकरणाचं आव्हान पण यातून सुटलेलं नाही. म्हणून नाटकाविषयी जिव्हाळा असणाच्या सर्वांनी कारंथांच्या विचारांची नोंद घेऊन नाटकाच्या विकास, उत्कर्षासंबंधी क्रियात्मक पावले उचलायला हवीत, असे वाटते.
रंगकर्मी घडायला लागतो. नाटकाच्या सर्वांगाची त्याला माहिती हवी. जसं त्याला नाटक जगता यायला हवं, तसं नाटक हे त्याचं जीवनही व्हायला हवं. रंगकर्मी म्हणून कारंथ असे वाढले व घडले. त्यामुळे नाटकासंबंधीच्या त्यांच्या विचारांना अनुभव व समृद्धीची झालर आहे. नाटक हा त्यांचा आचारधर्म होय. भजन व किर्तनात ते वाढले. गळा लागत गेला. भारतातील सर्व भाषिक नाटके संगीतावर वाढली. त्यामुळे ती लोकाभिमुख झाली नि लोकाश्रयीही. पूर्वीचं नाटक लोकनाटक व लोकसंगीत असा दहेरी बाज घेऊन येणारं असायचं. ते प्रेक्षणीय होतं. गतीने बदलणारी दृश्यं असायची. नाटक खेळ होता. रंगकर्मीना पारख होती. परीक्षा नसायच्या. उमेदवारीच उभारी द्यायची. खेळ रोज नसायचे. तालमी मात्र नित्याच्या.
