जगणं : ... अगोदर असोशी... नंतर नकोशी
काय असतं माणसाचं जगणं? ऊनपावसाचा खेळ? आशानिराशेचा लपंडाव? विजयपराजयाचा संघर्ष ? संधिसवलतींचा खोखो? जगणं असतं तरी काय? खरं तर ती एक स्वप्नांची अनिवार ओढ असलेली सोनसाखळी असते! जन्मापासून मरणापर्यंत माणूस रोज नव्या आशा, आकांक्षा, स्वप्नांना उराशी कवटाळून जगत असतो. लहानपणी न कळण्याच्या काळात जगणं हा खेळ असतो. या खेळाचं स्वतःचं असं एक वैशिष्ट्य असतं. बालपणी लहानपणी स्वतःशी खेळतं नि माणूस शेवटच्या क्षणीही स्वतःशी खेळत असतो. लहानपणाचा काळ सुखाचा तसा खेळही! मोठेपणाचे सारे खेळ विविध रंग, छटा, भावभावनांचे! बालपण सुखद एकांत, तर वृद्धपण विषादयुक्त एकांत! एकूण सारा खेळच खेळ. जगणं खेळच.
लहानपणी बाळ रोज नव्या आनंदाचा शोध घेत असते. हाती आलेल्या खुळखुळ्याने बाळ नादावतो. काळ कळत न कळत खळखुळ्याच्या नादांचा आनंद घेत असते, समजून घेत असते. आदळलं आपटलं की फुटतं, हे। माहीत नसल्यामुळे बाळ खुळखुळा अजून मोठा आवाज व्हावा म्हणून हालवतो, डोलावतो, आपटतो, फेकतो अन् मग एके दिवशी चक्क फुटतो तो खुळखुळा, फुगा अचानक फुटतो तसा. बाळाचा फुगा लगेच नाही फुटत. मस्ती असह्य झाली की मग फुटतो. क्षणभर विस्फोटाचं भय नि दुस-याच क्षणी आपण काही तरी केल्याचा, लढाई जिंकल्याचा, किल्ला सर केल्याचा आनंद. मग गालभर हसणं, किलकिलणं, आनंदाच्या उकळ्या फुटणं, गुदगुल्या होणं हे सारं आत्मरत होऊन, आत्मस्वरानं, आत्मभानानं आपसूक घडतं.
