क्षणी तुम्हाला तुमचा आतला आवाज आला पाहिजे. तो ऐकायची एक पूर्वअट असते. आवाज आत असावा लागतो. तो असतो सर्वांच्यात. त्याच्यावर तुम्हाला घट्ट मांड ठोकता आली पाहिजे. वारू भटकायचं नसेल तर सुकाणू इतकाच लगाम महत्त्वाचा. ऐन तारुण्यात किंकाळणारं घोडं तुम्हाला सावरता आलं पाहिजे. काम, क्रोध, मद, मत्सर, लोभादि षड्रिपू आयुष्याच्या प्रत्येक वळणावर लाल नि हिरवा झेंडा घेऊन उभे असतात. लाल झेंडा हाती घ्यायचं वय ठरलेलं आहे. ‘कृतांत कटकामल ध्वज जरा दिसो लागली तर लाल झेंडा काय कामाचा. हिरवं पान, लाल देठ, विवेकानीच चाखायचं, खुडायचं! धरायचं वय असतं, तसं सोडायचंही! सोडण्यात उदारता, निर्मोहीपणा हवा. कुणी आपल्या जाण्याची वाट पाहात असेल तर समजावं, आपण जरा जबरीचंच जगतो आहे. जरब कार्यात हवी. अधिकारात वापराल तर तुम्ही श्रद्धांजली दिवशीच इतिहासात दफन होता. निरपेक्ष वृक्षाला जन्मांतराने, कालांतराने फळे धरतात, लागतात. ती गोडच असतात, कारण ती निरपेक्ष घामावर पोसलेली असतात. सारे महात्मे महानतम ध्यायाने जमीन नांगरून ठेवतात. बी काळ पेरतो.
मग परत झंप्रीत बिलोरी स्वप्ने साकारू लागतात. ती लौकिक असत नाहीत. ती परहितार्थ जन्मतात. अहिंसक स्वप्नांना निस्वार्थतेचं वरदान असल्याने ती लौकिक स्वप्नांसारखी भगत कधीच नाहीत. त्यांना साताजन्माच्या सुफळ संपूर्णतेचं सात्त्विक वरदान लाभलेलं असतं. ती रस्त्यात खाच, खळगे, काटे-कुटे, वळणे नाही पेरीत. ती एका नव्या युगाची नांदी व पुराण्या दुःस्वासाचा युगान्त असतो. झंप्री आता कोंदट अंधाराने माखलेली न राहता चारी दिशा उजळणारी प्रभा घेऊन येते. त्या झंप्रीत टिकली एवढं स्वार्थाचं तळं असत नाही. झंप्रीच्या पलिकडे आरसे महाल, आकाशगंगा, सात समुद्र, सप्तशृंग, अलौकिक अपरा सृष्टी असते. तिथं एकच गीत घुमत असतं... कल्याणमस्तुऽऽ, मंगलम्ऽऽ
▄ ▄
