झालं. शब्दांच्या सामर्थ्याच्या या साम्राज्यात विशेष म्हणजे तुमचे शिक्षण गौण ठरते.
हल्ली टीव्हीच्या सर्व वृत्त व कार्यक्रम वाहिन्या भस्मासुर झाल्यात. त्यांना कितीही खायला घाला, त्या भुकेल्या असतात. म्हणून ई टीव्ही प्रा. शिवाजीराव भुकेले यांना रोज अर्धा तास असे सलग नव्वद दिवस ‘तुकाराम या एकाच विषयावर बोलायला लावते व लाखो रुपये देते. ही सारी शब्दांचीच कमाई ना? प्रा. आप्पासाहेब खोत ई टीव्हीवर कथाकथनाचा कार्यक्रम काय करतात नि रात्रीत त्यांची सीडी बाजारात येते. पाचशे रुपये कथाकथनाचा दर एका रात्रीत पाच हजार होतो. शब्द सोन्याचा पिंपळ होतो आहे. तुम्ही फक्त शब्द साधक व्हायचं!
तुमच्या लेखणीनं लालित्य, लय, लवचिकता आदींबरोबर नेमके पण मुद्देसूद मांडता येत असेल तर शब्दांकन करणं हे नवं दालन तुमची वाट पाहतंय. एक व्यापारी उद्योगपती, राजकारणी आहे. त्याच्या जीवनाचा उत्तरार्ध सुरू झालाय. त्यांना आत्मकथन, अनुभव कथन करायचं असतं. जिवंतपणी आपलं चरित्र प्रकाशित व्हावं, अशी त्यांची इच्छा ‘शेवटची इच्छा असते. ते आपलं जीवन सांगतात, लिहितात. आपण ते ‘ट्रान्सक्रिएट' (पुनर्लेखन) करायचं. दर तुमच्या वकुबाप्रमाणे शब्दांवर, पानांवर कधीकधी लंपसम मिळतात. तीच गोष्ट अनुवादाची. दोन भाषांवर तुमचा समान अधिकार असला की झालं. तुमचं नशीब फळफळलं समजायचं. लेखक, प्रकाशक, संपादक आज चांगल्या अनुवादकांच्या शोधात असतात. मागेल ती रक्कम देण्याची त्यांची तयारी असते.
शब्द सोन्याचा पिंपळ व्हायचा तर तुमचं वाचन नित्य हवं. ‘प्रसंगी अखंडित वाचित जावे' असं व्रत घ्यायला हवं. संत तुकारामांनी म्हटल्याप्रमाणे ‘आम्हा घरी धन शब्दांचीच रत्ने' व्हायची तर नित्य शब्दध्यास हवा. शब्दसाधनेसाठी वाचनाबरोबरच श्रवणभक्ती हवी. नित्य नवं ऐकत ते रिचवत गेलं पाहिजे. ऐकणं ही पण साधनाच. श्रवण साधना तुमच्यात विचारगर्भता, संगीत, लालित्य, नादमधुरता निर्माण करते. त्यातून येतो मग लेखन रियाज, ‘दिसामाजी काही एक लिहावे' असा कायदा एकदा का तुम्ही केला की, मग तुम्हाला प्रत्येक कोरा कागद लिहिण्याचे आव्हान देत राहतो.
पारंपरिक करिअरपेक्षा नवं करिअर तुम्हाला खुणावतंय, असं सांगत असताना मला लगेच हिंदी कवी दुष्यंत कुमारनी एकदा म्हटल्याचं आठवलं. ते म्हणाले होते...
