तू फार फार सुंदर दिसतेस.
तुझ्या यादमध्ये तळमळणारा.
राजू
मग त्या पत्राचे चोरटे वाचन.
"हिलाच बरी पत्रं येतात?" उषा .
"आपण तिच्याशी बोलणंच बंद करू वाई. आमच्या घरी नाही बाई असली मैत्रीण चालत. ब्राम्हण असली म्हणून काय झालं!" आशा म्हणाली. शेवटी रोझीवरचा बहिष्कार पक्का झाला. आता उमगतंय की त्यावेळी प्रत्येकीलाच मनातून वाटलं होतं की आपल्यालाही असे पत्र यावे , कुण्या तरी राजकुमाराचे !
त्या घरात कुठलेसे कार्य होते म्हणून मी गेले होते, घर माणसांनी भरलेले. गच्चीवर स्वैपाक सुरू होता. खाली चहापाणी, नाश्ता चालू होता. दोन चटपटीत मुली नवे फ्रॉक घालून चुटुचुटू काम करीत होत्या. झाडून काढ , फरशी पुसून घे, कपबशा विसळून दे. क्षणाची फुरसत नाही. थोडी उसंत मिळाली तर कुणाचे तरी वाळ कडेवर दिले जाई. त्यांच्या कामाचे मला खूप कौतुक वाटत होते आणि कीवही येत होती. कारण मला पक्की खात्री होती की त्या शाळेत जात नसणार. तिथे जमलेल्या सर्वच जणींना त्या पोरींचे खूप कौतुक वाटत होते. कार्य संपल्यावर एकजण परत जायला निघाली. तिने धाकटीला बोलावून पाचची नोट तिच्या हातात कोंबत म्हटले . "रेखा ,तू नि अलका बांगड्या भरा."
रेखाने मूठ गच्च आवळून पैसे घेण्यास नकार दिला.
" नको माशीजी. आम्हाला ताईंनी रोजावर ठरवलेले आहे. आमच्या दादांना असे पैसे घेतलेले आवडत नाहीत." मला तिच्या बोलण्याचे कौतुक नवल वाटले. मी दुपारी तिच्याशी गप्पा मारल्या तेव्हा त्या पोरीबद्दलचे कौतुक अधिकच वाढले.
रेखा- अलकाचे वडील सिडकोमध्ये कारखान्यात काम करतात. एका अपघातात ते दोन वर्षापूर्वी सापडले. त्यामुळे ते बसून जमेल तेवढे काम करतात. रेखा सातवीत तर अलका पाचवीत आहे. रेखाची आई घरबसल्या साड्यांना फॉल लावणे वगैरे काम करते. सुट्टीत काय पुस्तके, वह्या, शाळेला गणवेश यासाठी त्या पैसे जमवीत आहेत. रेखाला नर्स व्हायचे आहे. तर अलकाला कॉलेजमध्ये जायचे आहे. रेखाचा धाकटा भाऊ नऊ वर्षाचा आहे. पण तो असे काही काम करीत नाही. आईच त्याला काम करू देत नाही. तो पैसे कमवायला लागला तर त्याला पानतंबाखूसारख्या वाईट सवयी लागतील आणि अभ्यासावरचे लक्ष उडेल अशी तिला भीती वाटते."
"तुम्हाला वाईट सवयी लागतील अशी भीती नाही का वाटत आईला?" माझा
