जाऊन त्यापासून तयार होणाऱ्या फांद्या पानाचे पोटाचे बाहेर आल्या आहेत असे वाटण्याचा संभव आहे.
आगंतुक कळ्याः –ह्या ठिकाणी अस्थानोद्भूत ( adventitious) कळ्यांचा निर्देश करणे जरूर आहे. कारण भुगारे किंवा कळ्या म्हणजे मुग्ध दशेत असणा-या फांद्या होत. म्हणूनच अस्थानद्भूतकळ्या ह्या अस्थानोद्भूत फांद्या आहेत.
शिसू वगैरे झाडांत मुळ्यावर कळ्या वाढून त्यांच्या फांद्या बनतात. शिसू झाड मुळापर्यंत कापून टाकिलें व केवळ मुळे जरी सोडली, तथापि मुळावर कळ्या वाढून ते झाड़ पूर्ववत वाढते. खरोखर मुळ्यांचा धर्म कळ्या उत्पन्न करणे हा नाहीं. ते काम खोडाने करावे असा साधारण नियम असून असलें अपवाद कधी कधी दृष्टीस पडतात.
ह्याच प्रकारे गुलाबवर्गाच्या झाडामध्ये मुळ्यापासून अस्थानोदूत कळ्या उत्पन्न होऊन त्यांच्या फांद्या बनतात. कळ्यांची उत्पात मुळ्याप्रमाणे आंत खोल होऊन, मुळ्यांचे अंग फोडून त्या बाहेर येतात.
तसेंच झाडावरील फांद्या, डहाळ्या व पाने कापून केवळ झाडाचा उभा सोंट ठेविला असतां एखादे वेळेस सोंटावर नवीन कळ्या उत्पन्न होतात. ह्या कळ्यांसही अस्थानोद्भूत म्हणण्यास हरकत नाहीं.
बलाबलताः–वनस्पतींच्या बलाबलतेप्रमाणे त्यांची खोडे लहान मोठी होतात. कांहींचे खोड मजबूत असून सरळ उभे राहतात. जसे कापूस, मोठी झाडे, तूर इत्यादि. कांहींचे खोड मजबूत व टणक नसल्यामुळे जमीनीवर पसरतात. जसें रताळी, खरबूज वगैरे. कित्येक निर्बल वनस्पति दुसऱ्या झांडांचा अथवा भिंतीचा आश्रय घेऊन वर चढतात. कांहीं ठिकाणी वर चढण्याकरिता तंतूसारखे धागे असतात, पण कांहीं खोड स्वतः आश्रयाभोंवतीं विळखेकरून वर जातात. तंतूमय धागे अशा ठिकाणी येत नाहीत.
आंबा, फणस, पिंपळ वगैरेमध्ये खोड मजबूत असून दरवर्षी थोडा थोडा मोठा होत असतो. शिवाय ही झाडे पुष्कळ वर्षे टिकून प्रतिवर्षी योग्य ऋतूत त्यास फुले व फळे येतात. अशा मोठ्या झाडास ‘वृक्ष' (tree) ही संज्ञा योग्य आहे. साखरलिंबु, करवंदी, तोरणी, कांटेऱ्या बोरी, वगैरेचे खोड इतके मोठे
