अशा जन्माचे सौभाग्य सासूकडून मागितले जाते. अनेक नातेबंधाचे वस्त्र जपणारी स्त्री तिच्या सगळ्या भावभावना जात्यावरच्या ओवीत कित्येक वर्षे गुंफत आली आहे. कालचक्राबरोबर इतकी वर्षे जणू हे दगडाचे जातेही घरघर फिरत आले आहे; पण स्त्री नमतं घेते, सावरून घेते ते संसारासाठी पोराबाळांसाठी; पण याचा अर्थ ती दुबळी मुळीच नाही. वेळ प्रसंगाला तोंड देण्याची तिच्या ठिकाणी ताकद आहे. कोणी वेडंवाकडं बोललं, तर धमकावण्याची तिच्या ठिकाणी ताकद आहे.
असं आगळंवेगळं धारिष्ट्यही तिच्या ठिकाणी आहे. प्रसंगी ती दुर्गा, कालीमाता बनू शकते याची जाणीवही या ओव्यातून मिळते; पण ही दुर्लभ प्रतिभा सरस्वतीनं या अशिक्षित स्त्रियांना बहाल केली आहे. दळण दळणं ही सुद्धा एक कला आहे. लहान-लहान घास घातले, तर जातं नीट ओढता येत नाही. ते जड जाते म्हणून त्याला एकसारखा घास घालावा लागतो
इथं ती धान्याच्या घासाला वैरण म्हणते, तर जात्याला ईश्वर म्हणते या दोन्ही शेतकऱ्याच्या घरातल्या सुंदर अशा कल्पना आहेत. हे दळण दळून झाल्याचंही एक वेगळं समाधान असतं.
दळण संपलेलं सूप बाजूला सारताना सासर-माहेर दोन्हीकडचं राज्य ही स्त्री मागते. याचा अर्थ दोन्ही घरी संपत्ती, सुबत्ता, समाधान राहावं अशी तिची इच्छा आहे आणि त्यातून महत्त्वाचं म्हणजे घामानं वल्लाकिच्च झालेला पदर डोक्यावरून घेताना ती आपल्या आईला आयुष्य मागते. बरंच दळण दळण्यानं ती घामाघूम झाली आहे. घामाचे ओघळ कपाळावरून निथळत आहेत. तो कपाळावरचालोकसंस्कृतीचा गाभारा ॥ ३२ ॥
