लागलेय. जरा पाणी दे बघू."
नाइलाजाने खतीजाच्या आईला दरवाजातून बाजूला व्हावे लागले. इसाकची सासू सरळ घरात घुसली आणि स्वयंपाकघरात गेली. खतीजा तिथे भाकऱ्या थापत असलेली तिच्या दृष्टीस पडली.
इसाकच्या सासूने तिचे शरीर लक्षपूर्वक न्याहाळले. आणि तिच्या आईला विचारले, "काय गो? खतीजाला अगदी भायेर धाडत नाय?"
"घरात काम असते."
“मोप काम सांगतेस तिला वाटते? तबीयत खराब झयलेय तिची!" आणि असे म्हणून ती खतीजाच्या जवळ गेली. तिचे हात, पाय, डोके आणि सारे अवयव तिने जवळून पाहिले. मग तिच्या आईकडे वळून विचारले, “पोरीला झालेय तरी काय?"
“वाताची बेमारी झयली आहे.”
“मंग दवा करा. ऐशी डोळे झाकून बसू नकोस. नायतर गल्यात येल!"
त्या बाईचे हे अखेरचे शब्द ऐकून तिची आई एकदम ओक्साबोक्सी रडू लागली. इसाकच्या सासूच्या गळ्याला लागली आणि म्हणाली, "मला यातनं सोडव. मी तुझ्या पाया परते-"
“मग अजून चीप कैशी बैसलीस? कुणाला बोलली का नाहीस? दवापाणी का केले नाहीस?"
"कुणाला बोलवू? कुणाला सांगू?"
"कुणाचे हे काम?"
"मला कैसा कळणार?"
"तुझी पोर काय बोलते?"
"काही बोलतच नाय."
"तुला कुनाचो संशय येतो?"
"माझी अक्कल नाय चालंत!"
"ठीक आहे. ऐशी घाबरून जाव नको. आपन यातनं मारग कारू." असे म्हणून ती तिथून निघून आपल्या घरी आली आणि आपल्या जावयाला तिने सविस्तर कथा निवेदन केली.
इसाकने सांगितलेली ही कथा पुलावर साऱ्यांनी शांतपणे ऐकून घेतली.
आता पुढे काय करायचे? साऱ्यांनी भावी मार्गदर्शनासाठी दिलावरच्या तोंडाकडे पाहिले.
"मला वाटते, आपण त्या बाईला मदत करावी." दिलावरने उत्तर दिले.
"पण तो हरामखोर कोण? कुणी तिला फंदात पाडले?"
"ते आपण मागाहून बघू." दिलावर म्हणाला, "पण आधी तिची यातून सुटका करावी असे मला वाटते."
तो हे सारे अत्यंत गंभीरपणाने बोलत होता. त्याचा नेहमीचा अश्लीलपणा त्याला त्या क्षणी
