त्याचा चेहरा सारखा हालत होता. त्याचा जबडा खूप मोठा आणि कपाळ त्या माळरानासारखे केवढे तरी विस्तीर्ण होते. त्याचे सारे शरीरच भव्य, थोराड होते. वाकलेली ती माणसे त्याच्या मानाने कितीतरी लहान, क्षुद्र, खुजी भासत होती. त्याच्या लांब पसरलेल्या सावलीत ती लपेटून गेली होती.
त्याचे लक्ष तिच्याकडे वेधले. तिच्याकडे आश्चर्याने तो पाहू लागला, तेव्हा तिने आपली नजर दुसरीकडे वळवली आणि त्या अफाट भासणाऱ्या माळरानावर स्थिरावली. तो आपल्याला कसा न्याहाळीत असेल हे तिला जाणवू लागले. आपली ओढणी, सलवार, केस, नखे, हात-या साऱ्यांवर त्याची नजर बुभुक्षितपणे फिरत असेल. ती नजर आपला वेष बाजूला सारून त्वचेवर फिरू लागल्याचे आणि त्वचेची तिने चाळण करून टाकल्याचे तिला वाटू लागले. पण त्वचेच्या असंख्य छिद्रांतून तिची नजर त्याच्याकडे डोकावून पाहू लागली. त्याच्या नजरेला नजर देऊ लागली. आपल्या विचारांची तिला इतकी भीती वाटली की, तिने आपली दृष्टी माळरानावरून त्याच्यावर नेऊन स्थिर केली.
त्याच्या नजरेतले आश्चर्य ओसंडून गेल्याचे तिला दिसून आले. आपला जबडा खुशाल उघडा ठेवून तो आता हसत होता. तिने आपल्याकडे पाहण्याची संधी शोधण्यासाठी तो तिच्यावर नजर रोखूनच उभा राहिला होता. तिची दृष्टी वळताच त्याने आपला हात हवेत उंच उडवला आणि तिच्या रोखाने तो चालू लागला.
तिच्या मनातली भीती उडून गेली. त्याचे आपल्यासमोरचे अस्तित्व तेवढे तिला जाणवत राहिले.
क्षणार्धात तो तिच्यासमोर येऊन उभा राहिला. त्याच्या केसाळ छातीवरून ओघळणारा घाम तिच्या डोळ्यांसमोर उन्हात चकाकू लागला. तो इतक्या जवळ येऊन उभा राहिला की, त्याची केसाळ छाती तेवढी तिला दिसत राहिली.
“मिस जबीन! या, या ना!' तो तोंड उघडे ठेवून हसत म्हणाला.
“थँक्स!" ती सफाईदार इंग्रजीत उत्तरली. तो पाठमोरा होऊन चालू लागताच मंत्रमुग्ध झाल्याप्रमाणे ती त्याच्यामागून चालू लागली. त्याची लांबच लांब सावली तिला लपेटून घेऊ लागली. त्याच्या शेतात काम करणाऱ्या त्या माणसांच्या नजरा विस्मयाने तिच्यावर फिरल्या. अस्मानातली कोणी परी अलगद या धरित्रीवर उतरल्याचा भास त्यांच्या नजरेत प्रकटला.
तिला त्याने एका शेतात चार खांबांवर उंच उभ्या केलेल्या खोपटात नेऊन बसवले. त्याच्या पाठोपाठ शिडी चढून ती त्या गवताने शाकारलेल्या खोपटात शिरली. आत बसताच खालचे गवत तिला टोचू लागले आणि त्याच्या नजरेच्या तरवारीची धार तिला पाहवेनाशी झाली. त्याच्याकडे पाहण्याचे टाळून ती बाहेर पाहू लागली. काम करीत असलेल्या शेतातल्या माणसांच्या लयबद्ध हालचाली निरखू लागली.
"यह है मेरी जन्नत!" तो उद्गारला. “ह्या जमिनीचा एकरभर तुकडा हेच माझे सर्वस्व! मी दिवसरात्र इथेच राहतो. इथेच खातो आणि इथेच पडून राहतो. कष्ट इथे करतो आणि त्याचे सुखही इथेच भोगतो! धिस इज माय हेवन!"
ओअॅसिस । २५
