"हो. मुद्दाम आले."
मी आश्चर्याने तिच्याकडे पाहिले.
"दिवसभर मी फार मनस्ताप सहन केला. मला सारखी चुटपूट लागून राहिली. रात्री मी विचित्र वागले. तुम्हाला माझा राग तर आला नाही? तिरस्कार तर वाटला नाही?
"तिरस्कार कशासाठी?' मी हसून विचारले.
"रात्रीच्या प्रकारानंतर तुम्हांला काही वाटलं नाही? मीच तुमच्याकडे आले. तुमची ओळख करून घेतली. तुमच्याशी बोलत बसले. आणि रात्री...कुणाही पुरुषाला वाटेल की, काय भयंकर मुलगी आहे! आपल्या असहायतेचा गैरफायदा घेत आहे! पण तसं नाही. माझा इलाज चालला नाही. मला तुम्ही आवडलात. मला तुम्ही हवे आहात.”
तिचे म्हणणे ठीक होते. पण माझ्या मनाची प्रतिक्रिया माझी मलाच कळली नव्हती. तिच्या इतक्या उघड बोलण्याने मी थक्क झालो होतो. परंतु माझ्या मनात तिरस्कार निर्माण झाला नाही. तसे असते तर मी तिला केव्हाच खोलीबाहेर घालवले असते. ती समोर बसली होती आणि तिला मी हवा होतो. माझे डोके भणभणू लागले. हातानेच तिला जवळ येण्याची खूण केली.
अशी रोज ती येऊ लागली. रोज मी तिच्या येण्याची अपेक्षा करू लागलो.
"मला तुम्ही आवडता. फार आवडता. माझं तुमच्यावर प्रेम आहे. पण तुम्ही काहीच बोलत नाही. का? तुम्हाला मी आवडत नाही? मी आवडत नाही तुम्हाला?"
"आपण का असं वागतो?"
"कुणास ठाऊक!"
"का मी तुमच्याकडे आले?"
"कुणास ठाऊक!"
"कुणास ठाऊक काय? तुम्हाला चांगलं माहीत आहे."
"तुम्ही इथं राहायला का आलात?"
"मला जागा हवी होती."
"मी इथं राहात असल्याचं तुम्हाला माहीत होतं?"
"नाही. मागाहून कळलं."
"शक्य आहे! माहीत असतं तर तुम्ही कदाचित आलाही नसता. आला असतात?"
"ते मी काय सांगू!”
"मी फार वाईट आहे. तुम्हाला माहीत झालं ना मी कशी वागते ते? मी फार चमत्कारिक वागते. अगदी लूज वागते."
"माहीत आहे."
“आणखी काय माहीत आहे?"
"काही नाही."
"खोटं! तुम्ही कशाला लपविता माझ्यापासून? साऱ्यांना ते माहीत आहे. माझा
