परंतु बराच वेळ झाला तरी ती आली नाही. कंटाळून मी पुस्तक टेबलावर भिरकावले, दिवा घालवला आणि पलंगावर आडवा झालो.
तेवढ्यात तिने दारावर टिचक्या मारल्या. दार उघडेच होते. त्या विचारात मी कडी घालायचे विसरून गेलो होतो. लागलीच ते ढकलले गेले. अंधारात तिची आकृती दारात उभी असलेली मला दिसली.
"तुम्ही झोपलात की काय?" ती दरवाजातूनच पुटपुटली.
"नाही. नुकताच मी दिवा घालवला."
ती पुढे आली. येताना तिने दरवाजा हळूच बंद केला. मग टेबलावरचा दिवा लावून ती पलंगावर येऊन बसली.
मी जागचा हललो नाही. उठावेसे मला वाटले नाही. तिच्याकडे मी पाहू लागलो.
तिच्या अर्ध्या चेहऱ्यावर दिव्याचा प्रकाश पडला होता आणि माझ्या चेहऱ्यावर तिची छाया पसरली होती. मला दिवा दिसत नव्हता. तीच दिसत होती. ती फार जवळ बसली होती. तिची नजर माझ्यावर रोखलेली होती आणि चेहरा कासाविस झाला होता.
तिच्या वेणीच्या गोड सुगंधाने मी वेडावून जाऊ लागलो. वेणी कसली होती कुणास ठाऊक? तिने ती नुकतीच केसात घातली होती. मघाशी ती नव्हती-निश्चित नव्हती. हळूहळू मी धुंद होऊ लागलो. तिला जवळ ओढावे असे मला वाटू लागले.
"तुम्ही बाहेरून केव्हा आलात?" ती कुजबुजली.
"लगेच."
"नाही. तुम्ही यायला वेळ केलात हं. मी तुमची वाट बघत होते. कितीतरी वेळ इथे बसून राहिले होते."
वास्तविक ती खोटे बोलत होती. मी फार लवकर परतलो होतो. मी काहीच उत्तर दिले नाही.
हळूहळू तिच्या हातांनी माझ्या केसांशी चाळा करायला सुरुवात केली. ती अधिक जवळ सरकली आणि मग सरळ तिने आपले डोके माझ्या छातीवर टेकले.
"तुम्ही बोलत नाही! काहीच बोलत नाही! कसला विचार करताहात?" ती कुजबुजली. एखाद्या हिस्टेरिया झालेल्या मुलीप्रमाणे ती मला घट्ट बिलगली.
आणि अखेर मीही तिला जवळ ओढले.
रात्री ती कधी निघून गेली, ते मला समजले नाही. सकाळी मी जागा झालो तेव्हा अंथरुणात मी एकटा होतो.
नेहमीसारखा मी कामावर गेलो. त्या दिवशी कामावरून परत यायला मला रात्रीचे दहा वाजले. पण मी आलो तेव्हा ती माझ्या खोलीत येऊन बसली होती. मला पाहताच तिने हसल्यासारखे केले.
"तू इथे आहेस?"
कळ । १७
