ना? म्हणून मोडायचं छप्पर."
"मी नाही मोडू देणार छप्पर! तुला माहीत आहे या छपराची कुळकथा?"
"नाही."
"मग ऐक. तुझ्या वाडवडिलांनी हे छप्पर बांधलं आणि मग ह्या घराची भरभराट झाली. घर भरलं. धान्यांनी, माणसांनी. हे छप्पर असं भाग्याचं आहे. ते मोडल्यावर राहिलं काय?"
"पण मी आणि तू राहिलो पाहिजे ना?"
"भलतंच बोलू नको. तुला काय होणार आहे माझ्या जिवा! भलतंच मनात कसं घेतोस?खुदा तुला शंभर वर्षांची हयाती देवो!"
"ह्या काळोखात? ह्या छपराखाली? शक्य नाही. मी नाही राहणार त्यात!"
"मग काय करणार? इथं राहायचं नसलं तर कुठे बाहेर मुलखाला जा. नोकरीधंदा कर!"
"मी? ते कशाला म्हणून?" त्याने स्वत:शीच आणि तिला उद्देशून म्हटले. नोकरीचा विचार त्याच्या मनात आला नव्हता. त्याला नोकरी करण्याची काय आवश्यकता होती?
"छप्पर मोडायचं नाही तर!" त्याने हताश स्वरात म्हटले. म्हातारी पुन्हा जोरात "नाही" म्हणाली. तो "मी घरात राहणार नाही" असे म्हणाला. म्हातारीने त्याला छपरातच राहावयास सुचवले. "तू घरात येऊसुद्धा नको. मी तुझे सगळे तिथेच आणून देईन. तू घरात पाऊलसुद्धा ठेवू नको." अखेर अशी तडजोड करून तो बाहेर पडला. छपरातच त्याने आपला वेगळा संसार थाटला.
काही दिवस गेल्यावर एकदा सकाळीच त्याला किंचित ताप आला. खोकल्याचीही थोडीशी उबळ आली आणि त्याचे सगळे शरीर हादरून निघाले. थोड्या वेळात खोकला थांबला आणि अगतिकपणे त्याने आईला हाका मारल्या. म्हातारी धावत आली.
"काय झालं? आँ? ओरडलास का?"
काही न बोलता तो नुसता ओक्साबोक्सी रडू लागला.
तिने त्याच्या कपाळावर हात ठेवला. त्याला काही वेळ न्याहाळले आणि मग ती म्हणाली, "तुला पडसं झालं आहे, थंडी. समजलं? दुसरं काही नाही. उगाच वेड्यासारखं करू नको."
पण त्याच्या मनातली भीती गेली नाही. त्याने आईला मिठी मारली आणि तो पुन्हा जोरजोराने रडू लागला. म्हातारीने अखेर शेजारच्या माणसाला डॉक्टरला आणण्यास पाठवले.
डॉक्टरनेही तेच सांगितले, “तुम्हाला काहीही झालेलं नाही. उगाच तुम्ही मनाला संशय घेतला आहे. हे औषध घ्या. आणि बरे झालात की बाहेर वावरत जा. शेतीवाडी आहे ना तुमची? तिच्यावर जात चला."
त्याने औषध घ्यायला सुरुवात केली. पडल्या पडल्या छप्पर मोडण्याचे विचार, पुन्हा त्याच्या डोक्यात आले, "हे छप्पर मोडलं पाहिजे. छप्पर मोडलं पाहिजे..."
