अशी श्रद्धा आहे की, तिनं केवळ दूध पाजलं नाही, तर तत्त्वज्ञान पाजलं. लाल देडप्रमाणे हिंदू त्यांना सहजानंद या नावानं ओळखतात किंवा नंद ऋषी; तर मुसलमान त्याला शेख नुरुद्दिन म्हणून. त्याचा ‘नूरनामा' हा काव्यसंग्रह काश्मिरी भाषेचा अमूल्य ठेवा आहे. त्याची समाधी चरारे शरीफला आहे. तेथे दरवर्षी मोठा उरूस भरतो व त्याला हिंदू-मुस्लीम दोघेही मोठ्या संख्येने जमतात व त्याची अजरामर काव्यगीतं गातात.
नंद ऋषी हा कमालीचं साधं जीवन जगला. खडबडीत वुलनचा फेरन हा पोशाख तो करायचा, पायात लाकडी खडाव व कोन असलेली, डोईस घट्ट बसणारी टोपी. आज आम काश्मिरी हाच पोशाख वापरतो. नुरुद्दिन फक्त जंगली पानांचं अन्न म्हणून सेवन करायचा. तो नित्य नियमानं नवीन झाडे व रोपं लावायचा.
त्यानं श्रोक या काव्य प्रकारात आपल्या रचना केल्या. त्याची व लाल देडची आध्यात्मिक व तात्त्विक दृष्टी व विचार समान होते. त्यानेही दोन्ही धर्मात एकोपा व बंधुभाव राहावा अशीच शिकवण दिली.
त्याची ही काव्यरचना पाहा व तिचे तुकोबा - कबीराशी असलेलं साम्य वे क्रांतदर्शित्व सहजतेनं ध्यानात येईल.
चैनुद्दीन अबिदिनचा बाप सिकंदर हा हिंदूद्वेष्टा होता. त्याच्या काळातच नंदऋषी उर्फ नुरुद्दिन होता. हिंदू - मुस्लीम हा धर्म भेदभाव त्याला साफ नामंजूर होता. त्यानं सिकंदरला विरोध करीत एक श्लोक लिहिला, तो असा आहे -
‘आम्ही एकाच आई बापाचे आहोत.
तर मग हा भेद का?
आपण हिंदू व मुस्लीम एकत्रित
देवभक्ती करू या.
आपण या जगात भागीदार म्हणून आलोत,
सुख-दुःख आपण एकत्रित भोगू या.'
