कामकाज करत असताना हा प्रश्न त्याच्या डोक्यात घोळत होता.
त्याच्या दालनात बद्रीप्रसादचा कार्यालयीन काम करणारा मुनीम आला. बद्रीप्रसादच्या नावे ठोक परवान्यासोबत किरकोळ परवानाही होता. त्यासाठी त्यांना पाच टॅकर्सचे आदेश पाहिजे होते. ते नियमानुसार असल्यामुळे देण्यात काही अडचण नव्हती. पण चंद्रकांतनं मुनीमला बसवून घेत विचारलं, “सेठ, बद्रीप्रसादचं सारं काम तुम्हीच पाहता वाटतं? आय मीन इथलं? बँकेचं?"
"हो, मी त्यांच्या विश्वासातला आहे.”
"आता किरकोळ एजंट म्हणून तुम्हाला पाच टॅकर्सचा परवाना दिला आहे. पुढील तुमची प्रोसिजर काय आहे."
“सर, या पाच टॅकर्सचे कंपनी भावाने जे पैसे होतात तेवढ्याचा डिमांड ड्राफ्ट काढायचा व तो डी. डी. कंपनीत जमा करून टॅकर्स घ्यायचे.”
मुनीमला हे सांगताना नवल वाटलं होतं. एवढा मोठा अधिकारी, त्याला ही साधी प्रोसिजर माहीत नाही?
“सर, हे पाहा या पाच टॅकर्ससाठी डी. डी. काढण्याचं बँकेचं व्हाऊचर बनवलं आहे."
चंद्रकांतनं बँकेचं ते लाल रंगाचं व्हाऊचर हाती घेऊन पाहिलं. तिथे ‘फॉर बद्रीप्रसाद अँड कंपनी!” असा रबर स्टॅप मारलेला होता व तिथे मुनीमची झोकदार सही होती. अचानक त्याच्या मनात एक विचार चमकून गेला आणि तो चकित झाला. एकेकाळी बँकेत काम केलं असूनही हे आपल्या लक्षात येऊ नये?
“मुनीमजी, चला, आपण तुमच्या बँकेत जाऊ. माने प्रकरणात पैसे कोणी भरले हे व्हाऊचर्सच्या आधारे तपासून पाहू व खात्री करून घेऊ.”
चंद्रकांतनं खडा टाकून पाहिला. तो अचूक लागला होता. क्षणार्धात मुनीमजी भीतीनं पांढराफटक पडला.
“स.... सर... आपण तर पूर्ण तपास केला आहे.. पुन्हा हे काय?”
"मनात शंका आली म्हणून. तिचं निरसन करून घ्यायचं एवढंच!”
“मला दुसरं एक अर्जंट काम आहे. जरा दुकानात जाऊन आलं पाहिजे.” तो कसाबसा म्हणाला.
चंद्रकांतनं मनाशी विचार करून त्याला परवानगी दिली. बरोबर बारा वाजता बँकेत येण्याची सूचना केली. तो अक्षरश: धावतच दालनाबाहेर गेला.
चंद्रकांतला खात्री होती की, मुनीमजी आता बद्रीप्रसादकडे जातील व बँकेला फोन करून कदाचित डॉक्युमेंटस् दाखवू नयेत, असं कळवतील, बँकही व्यक्तिगत ग्राहकाची गोपनीयता जपण्याच्या नावाखाली नाही म्हणेल... हे सारं घडलं तर नक्कीच माने प्रकरणाचा खरा सूत्रधार बद्रीप्रसाद आहे हे सिद्ध होईल व त्याच्याविरुद्ध
