शर्वीलक खुषीत होता. त्याने दुसरे दिवशीं प्रथम मदनिके- च्या भेटीसाठीं वसन्तसेनेचे घर गांठलें.
परंतु शर्वीलक तेथे येऊन पोहोचण्यापूर्वीच आणखी भारी किंमतीचे दागिने वसन्तसेनेच्या घरी येऊन परत गेले होते. म्हणजे त्याचेंं असेंं झालेंं होतेंं. श्रीमंत शकाराकडून वसन्तसेनेसाठी त्याचा रथ आणि मौल्यवान अलंकार आले होते. ‘या अलंकारांचा स्वीकार करून या रथांत बसूनच तिनेंं शकाराच्या घरीं जावे' असा निरोप तिला तिच्या आईकडून आला होता.परंतु तो निरोप ऐकतांच वसन्तसेना भयंकर संतापली. तिने आपल्या आईला स्वच्छ सांगून टाकलें कीं, ‘मी जिवंत राहायला हवी असेन तर असले निरोप पुन्हा मजकडे पाठवीत जाऊ नकोस.'
त्या संतापलेल्या मनःस्थितींतच ती आपल्या दालनांत बसली होती. एवढयांत त्याच्या बाहेरच्या बाजूला शर्वीलकानें मदनिकेला गांठलेंं.
मदनिके, आजपासून तू आपल्या गुलामींतून मुक्त झालीस. हे किंमती दागिने घे आणि ते आपल्या माल- किणीला देऊन चल माझ्याबरोबर." शर्वीलकानेंं हातांतलें जड गांठोडे पुढे केले. मदनिकेने ते हाती घेऊन उलगडलेंं. आंतले दागिने पाहिल्यावर मात्र ती एकदम चपापली. तिचा आनंद ओसरला आणि तिनेंं अधीर होऊन विचारलेंं," कुठून, कुठून आणलेत हे दागिने ?"
अर्थातच शर्वीलकानेंं सर्व खरी हकीकत सांगितली
