सोय, विशेष कामाचा भत्ता, एक ना दोन हजार लचांडे मागे लागून खर्च वाढतो. तो जास्त खर्चच तुम्ही द्या. नेहमीचा खर्च आपले कर्तव्य म्हणून इंग्लंड सोसण्यास राजी आहे. परंतु इराकची प्रजा इतकी वेडी आहे की, या प्रेमळ ( सावत्र ) आईचें अगदी रास्त असें साधें म्हणणेंही ती मान्य करीत नाही ! 'आम्हाला तुमचे महागरे शिपाई नकोतच मुळी' असाच या अदूरदर्शी इराकी मंत्रिमंडळाचा हट्ट आहे ! मुलाने कांही धाडसी कृत्य करण्याचा विचार केला की, आंतड्याच्या पिळामुळे त्याची माता त्यापासून त्याला परावृत्त करण्याचा प्रयत्न करते. याचप्रमाणे इंग्लंडवर राष्ट्रसंघाने टाकलेल्या जबाबदारीची जाणीव त्या राष्ट्रांतील मुत्सद्दयांना असल्याने इराकी राष्ट्रीय पक्षास उतावळेपणाचा व अविचाराचा हट्ट सोडण्यासाठी त्यांना किती तरी गोड भाषेंत सांगण्यांत येत आहे. पण ते ऐकतच नाहीत त्यास काय म्हणावें ?
मंत्रिमंडळाचा आणखीही एक वादग्रस्त प्रश्न आहे. ब्रिटिशांशी नाते जोडावयाचें तें कशा प्रकारचें ? इंग्लंडचें म्हणणें, आम्ही मँडेटरी सत्ताधारी आहोत, तेव्हा आमच्याशी इराकी प्रजाजनांनी मुलांप्रमाणे रहावें, आम्हांला 'आई' म्हणून संबोधावे. परंतु जाणत्या इराकी मंत्रिमंडळाचें मत अगदी वेगळें आहे. कांही अनपेक्षित करणांमुळे इराक व इंग्लंड यांचे नातें जुळलें असलें तरीही आम्ही तुम्हाला ' आई' म्हणून मानणार नाही, तुमचा आमचा बरोबरीचा संबंध आहे, असें ते म्हणतात ! साम्राज्यमदाने धुंद झालेल्यांना हें कसें रुचावें ? त्यांची इभ्रत आणि डामडौल या बरोबरीच्या तहाने कमी नाही का होणार ? बरें, तह केला असला तरी तो किती वर्षे चालू रहावा हेंंही ठरावयाचें रहातेंच. इंग्रजांचें म्हणणें, निदान पंचवीस वर्षें हें मँडेटरी नातें टिकावें, निदान वीस वर्षे तरी 'आपला हात जगन्नाथ' या वृत्तीने रहाण्यास
