Jump to content

पान:मी भरून पावले आहे.pdf/20

विकिस्रोत कडून
हे पान प्रमाणित केलेले आहे.

 घरात सोडलं आणि ते निघून जायला लागले तेव्हा मी म्हटलं, "नको बाबा, या घरात मी एकटी नाही रहाणार." ते बाहेर गेले आणि त्यांना यायला वेळ लागला तेव्हा मी आईला विचारलं सुद्धा. म्हटलं, तो माणूस ज्यानं मला इथे आणलं तो कुठं गेला? शेवटी मला कळलं की ही माझी आई, हे माझे वडील. तोपर्यंत तरी हे मला माहिती नव्हतं.

 आमची आई रागीट होती. माझ्या भावाला ती मारायची खूप. रागवायची खूप आणि मला त्यामुळे तिची भीती वाटायची. कारण आमच्या आजीच्या घरामध्ये चांगलं वातावरण. कोणी आम्हांला हात लावायचं नाही. डोळे मोठे केले की आम्ही घाबरायचो. त्यामुळे मला कधी मार खावा लागला नाही. आईही मला हात लावू शकत नव्हती. कारण माझी आत्या, आजी मुंबईला जातानाच म्हणायच्या आईला की हिला घेऊन जातेस पण हिला मारायचं नाही. अमुक नाही करायचं, तमुक नाही करायचं. त्यामुळे आईचा, वडिलांचा माझ्याबरोबर कधी जास्त वाद झाला नाही. एस.एस.सी. झाल्यानंतरच मी आई वडिलांना ओळखायला लागले. तरी मला तिथे राहायला आवडायचं नाही. कारण आजीकडे सगळ्या गोष्टींचे लाड व्हायचे, आणि आईकडे तर सगळं कामच करावं लागायचं. आपल्याला जर आरामाचं जीवन आवडतं, तर तिथं आपण कशाला जा? त्यामुळे मी जात नसे. म्हणून आजीकडेच राहायची. आजोबाही माझे खूप लाड करायचे. त्यांचे लाड वेगळेचं असायचे. ते जेवायचे फिकं. म्हणजे मिरचीमसाल्याचं खायचे नाहीत. त्यांचं जेवण वेगळं असायचं, त्यांची खोली वेगळी असायची. सगळं वेगळं ठेवलेलं असायचं. ते पाच वेळची नमाज पढायचे आणि असं म्हणतात की, काम करताना जरा पिण्याची सवय त्यांना लागली होती. त्यामुळे एकदा ते गटारात पडले आणि गटारात पडल्यानंतर त्यांचे दोन्ही पाय जखमी झाले. तेव्हापासून उभं राहणं त्यांना शक्य झालं नाही. बसूनच ते घरात फिरत. हे मी घरात बघितलेलं. ते कामा-बिमाला जाताना मी खूप लहान होते. तर ते लाड करायचे म्हणजे काय? जेवताना शेवटी त्यांना दूध-भात लागे आणि दूध-भाताचे शेवटचे दोन घास राहिले की ते मला हाक मारायला सुरुवात करायचे. मेहरू कुठे? मेहरू कुठे? माझी आजी-बिजी, माझी आत्या बित्या म्हणायच्या, 'किती मुलं समोर बसलेली आहेत, तीच कशाला पाहिजे तुम्हांला? ह्यांना कुणाला तरी बोलवा आणि ते खायला घाला.' पण ते म्हणायचे, "नाही, मला जेवण जात नाहीए. मेहरूच माझ्याकडे आली पाहिजे", आणि मला शोधून आणायचे आणि खायला लावायचे.

मी भरून पावले आहे : ५