अजून शिक्षकांची मोहिनी आहे. समाजाचं ते एक आशेचं किरणच!
सर्वांत चक्रावून सोडणारं एक उत्तर आहे. प्रश्न होता की, घाईगडबडीने शाळेला जात असताना तुम्हास वाहता नळ दिसल्यास तुम्ही काय कराल! उत्तरांचे अनेक पर्याय होते.१४३ पैकी १३५ मुला-मुलींनी याचं उत्तर आपण शाळेस उशीर झाला तरी चालेल, पण तो नळ प्रथम बंद करू, असं उत्तर दिलंय. हे नव्या पिढीत जलसाक्षरता वाढल्याचं द्योतक आहे. पण त्यात एक मोठी गोमही आहे. संस्थात्मक जीवनाचं एक वरदान असते. इथला परिपाठ शिस्तबद्ध असतो. शिक्षाभय मोठं असतं. इथं नळ बंद करण्याचा संस्कार येतो. देखभालीच्या अनास्थेमुळे संस्थांतील संडासात पाणी नसणं, नळास कॉक्स नसणं ही नित्याची गोष्ट असते, हा भाग वेगळा. शाळा, कार्यालयातून, सार्वजनिक संस्थांतून ही अशी अनास्था प्रकर्षाने जाणवते. सार्वजनिक संस्थांत संडास, मुताच्यांची स्वच्छता ही एक मोठी सामाजिक समस्या आहे. सुलभ शौचालय बांधून रुपये खर्च करून स्वच्छता शिकवणं बचतीचं असतं, हे आपणास केव्हा कळणार कोण जाणे?
या मुलांना सर्वाधिक भीती वाटते ती भुतांची. (३४ टक्के) नसलेलं भूत आपण वडिलधाच्या मंडळींनी त्यांच्या बोकांडी बसवलं. नंतर त्यांना भीती वाटते अणुबाँबची(२६ टक्के). खरं तर या गोष्टींऐवजी आता हिरोशिमा, नागासाकीच्या कथा ऐकवायला हव्यात तरच युद्धाचं सावट हटेल, भीतीची वस्तुनिष्ठता निर्माण होऊन ती दूर होईल. मुली जुही चावलापेक्षा (अभिनेत्री) कल्पना चावला (अंतरिक्षयात्री) होणं पसंत करतात. हा मुलींनी सिनेमाच्या भ्रामक जगाचा निरास करण्याच्या बाजूने दिलेला सकारात्मक कौल होय.
मशीद पाडून मंदिर बांधणे योग्य का? विचारल्यावर मशिदीऐवजी नवे मंदिर बांधण्याचा पर्याय स्वीकारणारी ३७ टक्के मुलं निघाली तर ३१ टक्के मुलांचं म्हणणं होतं की, मंदिर-मशिदीऐवजी इस्पितळे उभारावीत. भारताचं बाल्य हे प्रौढांपेक्षा प्रगल्भ आहे याचे निदर्शक म्हणजे हे उत्तर भारत महासत्ता होऊ शकेल तर उद्याचा भारत आजच्यापेक्षा अधिक विधायक, रचनात्मक झाला तर या मुलांना टीव्हीवरील कार्यक्रमापेक्षा चित्रं काढणं, कविता लिहिणं आवडतं. कारण संस्थेतील टीव्हीचा रिमोट कंट्रोल तेथील काळजीवाहक कर्मचा-यांच्या हाती असतो. या मुलांचे आवडते लेखक साने गुरुजी. त्यांचं 'श्यामची आई' ५२ टक्के
