त्या गलबताचें १४2 बालबोधमेवा. [ सप्तंबर, ता० १ तिने विकण्याकरिताच चालविले होते. व्हिटिंग्टनाने । त्यास हुकूम केला. तो त्यास नाखुशीने व निरुपाया- तिला त्याची किंमत विचारिली. तेव्हा तिने हे मांजर, मुळे मान्य करावा लागला. त्याने ते मांजर आणून उंदीर धरण्याच्या कामांत पटाईत आहे अशी मोठी वा गलबताच्या मालकापाशीं दिले. पण देतांना त्या खाणणी करून त्याची किंमत चार आणे सांगितली. पण बिचान्याच्या डोळ्यांत आंसवे आली. व्हिटिंग्टनाने माझे सर्व भांडवल काय ते हा एकच नांव युनिकॉर्न (एक शृंगी) असे होते. आणि ते सफर आणा आहे. असे सांगितल्यावरून तिने त्यास ते मांजर करण्यास निघण्याकरितां व्याकवाल येथे तयारीत होते. तेवघ्यालाच विकत दिले. ते त्याने आपल्या खोलीत हे गलबत अलजीर्स येथे येऊन पोचले न पोचलें नेऊन ठेविले. पण दिवसा तो त्यास पेटीत ठेवी आणि तोच ते आल्याची खबर डे यास समजली. तेव्हां त्याने रात्री मात्र मोकळे सोडी. कारण न जाणो कदाचित् नजराणे घेऊन आपणास हजिरी देण्याकरितां येण्याचा ती स्वयंपाकीण आपल्या खोलीत आलीच तर मांजरास त्या गलबताचा नाखुदा व तांडेल यांस हुकूम पाठ- मारून टाकील अशी त्यास भीति होती. असो. विला. कारण त्या देशांत मागे व हलीही लांचलुचप- त्या मांजराने त्यास उदरांघुशींच्या त्रासांतून लवकरच तीवांचून कोणतेच काम बनून यावयाचें नाहीं. मोकळे केले. तेव्हां स्वयंपाकिणीचा कायतो त्रास | प्रारंभक विधि झाल्यावर त्याचा व्यापार चांगला जारीने राहिला. पण थोड्या कालांत तो सगळ्याच त्रासां चालला. शेवटी त्या मूर राजाने त्या व्यापा-यांस एक तून सुटला. त्या भल्या व्यापा-याची अशी चाल मेजवानी दिली. अन्नाची ताटे सतरंज्यांवर मांडिली असे की व्यापाराकरितां एकादें गलबत दूर देशी होती व त्या सतरंज्यांवर सोनेरी काम केले होते. पात्रांत पाठविण्याचे असले झणजे परमेश्वराने आपणास जेवण वाढिल्यावर अन्नाचा जो घमघमाट सुटला त्यात व्यापारांत विशेष बरकत द्यावी ह्मणून घरांतील एकून- लुब्ध होऊन लागलीच त्या ठिकाणी उंदरांचा एक एक सर्व चाकरांस बोलवावें ; आणि त्यांजकडून आपा थवाचायवाच आला. आणि बेलाशक अन्नाचा फड पल्या नशिबाची परीक्षा पाहण्याकरितां ह्मणून काहींना शा करण्याचा त्यांनी सपाटा आरंभिला. त्या वेळी काही तरी माल त्यांत टाकवावा. आणि तो माल कोणी कोणी त्यांस प्रतिबंध केला परंतु ते उंदीर त्यां- विकून जो पैसा येईल तो त्यांचा त्यांस द्यावा. ह्या प्रसंगी च्या आंगावर तुटून पडूं लागले. त्याचे एक गलबत व्यापाराकरितां निघावयाचे होते जेवणार मंडळी आली तरी ह्या धीट व उच्छेदक झणून त्या व्यापा-याने आपल्या सर्व चाकरांस बोलावि- प्राण्यांनी यत्किंचितही न भितां आपला क्रम तसाच ले. तेव्हां सर्व जण आपापल्या सामर्थ्याप्रमाणे काहींना चालविला. जणू काही त्यांनाच ती मेजवानी केली कांहीं घेऊन आले; पण व्हिटिंग्टन मात्र आला नाही. होती. हे पाहन गलबताचा नाखुदा व त्याचे लोक तेव्हां आपल्या देयावस्थेस लाजून तो आला नसावा ह्यांस मोठे नवल वाटले, आणि तोच त्यांच्या संभाष- असे त्या व्यापा-यांच्या मुलीच्या तेव्हांच लक्षात आले. णाचा विषय बनून त्याविषयी त्यांची प्रश्नोत्तरे चालली. आणि तिणे त्यास ताबडतोब बोलावून आणण्याविषयीं तेव्हा डे याने नाखुद्यास सांगितले की, कोणी ह्या आज्ञा केली. तरी तो अनेक सबबी लावून येण्यास प्राण्यांच्या त्रासांतून सोडविल्यास त्यास मी मोठे इनाम कांकू करूं लागला. तरी शेवटी त्यास येण्याविषयीं देईन. कारण आलीकडे त्यांची संख्या अपरिमित वाढून निक्षा ताकीद झाल्यामुळे निरूपाय होऊन तो आला. त्यांनी असा काही उच्छाद आणिला आहे की, ते मला आणि ह्मणूं लागला की महाराज, माझी गरिबाची तुह्मी जेवणाच्या वेळीच त्रास देऊन राहत नाहीत, तर माझ्या थट्टा तर करीत नाही ? अहो, मला व्यापारी बनण्याची बसण्याउठण्याच्या व निजण्याच्या खोलीत देखील ते आशा कसची ? मजजवळ काय आहे ? माझी सर्व दौलत आहेत. आणि ते इतके की एकादे वेळी मलाही खाऊन- काय ते हैं मांजर. तेच काय ते माझा मित्र. आणि त्या बिऊन टाकतील या भीतीने नेहमी त्यांवर संत्री पहारा बिचान्याने तर मला उंदरांघुशींच्या त्रासांतून सोडविले. ठेवणे भाग पडले आहे. हे ऐकून ती व्यापायाची मुलगी, मी कांहीं ह्याच्या नावाने ही गोष्ट ऐकून त्या इंग्लिश लोकांस त्या बिचा-याव्हि. गलबतांत टाकिते ह्मणून बापास विनवू लागली पण टिंग्टनाच्या मांजराचे स्मरण झाले. वाटेत ते त्यांच्याही तो व्यापारी तिची ती विनंती मान्य करीना. कारण फार उपयोगी पडले होते. आणि त्या तरुणावर उप- त्याचा दस्तुर असा होता की, गलबतांत कोणेकाच्या कार करण्याची त्यांची इच्छा होती. तेव्हां त्यांस असे नांवाने जे काय टाकावयाचे ते ज्याचे त्याचे स्वतांचे वाटले की आतां ह्या वेळी त्याचे मांजर ह्या राजास द्यावे असले पाहिजे. ह्मणून त्याने ते मांजर आणण्याचा ह्मणजे हा त्याबद्दल पुष्कळ बक्षीस देईल याकरितां त्या
