मास्तर 3B ले, ह्मणून माझा पहिला नंबर राहिला. मास्तर ह्मणाला, आहे असे मला वाटते." मास्तर ह्मणाला, "तुझी क्षमा नव्हते. झाली, अशी माझीही आशा आहे. परंतु ही गोष्ट आठ रोज मनांत ठेवून आज तूं आपण होऊन कसा कबूल झालास ?" सुमंत ह्मणतो, "महाराज खरेंच, व्यर्थ आहेत असे ह्मणूं नका. प्रभूचे सहाय मागून पुढे मी तुह्मांला ही गोष्ट अगोदरच सांगावी; परंतु माझे तले. मला वाटले की, तो सहाय करील; आणि प्रभूने आपले वचन कधीच मोडिलें नाहीं. जेव्हां वाटले होते की, आतां मास्तर मला रागे भरतील. परंतु कधीं तुह्मी नेहमी सावध राहण्याविषयी विसराल, कधीं तसें न करितां तो हंसून बोलला, “ठिकाणी जाऊन कधी तुमची हट्ट बुद्धि पुढे होईल, तरी तशा प्रसंगी दुपारच्या जेवणासाठी सुमंत मोठ्या आनंदाने घरी पूर्ण कृपा आहे. शाळा पुन्हा भरायास कांहींसा उशीर लागतो, तर मी गेला. वाटेने त्याने असा विचार केला की, जेवल्यावर आपली लहान गाडी घेऊन दुसन्या मुलांबरोबर जाऊन खेळेन. तो घरी पोहचतांव, आई धाकट्या मुलीस कडे- वर घेऊन दारांत उभी राहिलेली अशी त्याच्या दृष्टीस मात्र, तो आपले स्वाभाविक तोंड आरशांत पाहाणाया पडली. ती ह्मणाली, "सुमता, तूं आलास ह्मणून मला । माणसासारिखा आहे." याकोब १:२३. १८८ बालबोधमेवा. [डिसेंबर, ता०१ परंतु बापाचे काम करून तो शाळेच्या वेळेला बरोबर आनंद झाला. आला.मग लवकरच मास्तराने भूगोलाचा वर्ग बोलावला. या मुलीने रडून रडून मला आज मास्तर बोलला, पहिला नंबर "पुढे ये." सुमंताचा पहिला सुमंत आल्यावर तुला आपल्या लहान गाडीत बसवून फार बेजार केले आहे. मी तिला सांगितले होते की, नंबर होता, परंतु तो कांहीं हालेना, व पुढे होईना. इकडे तिकडे फिरवील." "अगे आई; माझ्याने तसे "लवकर पुढे ये ; नाही तर तुझ्या खालचा करवणार नाही,' असे बोलावे, हे त्याच्या अगदी तोंडाशी मुलगा पहिला होईल. मग ड्या बक्षिसासाठी तं इतके आले : परंतु त्याला आपल्या सकाळच्या प्रार्थनेची आ; दिवस प्रयत्न करीत आहेस ते तुला मिळणार नाही." " त्यालाच होऊ द्या पहिला" असे बोलून सुमंत हेही वाक्य त्याच्या मनांत आले ; आणि प्रभूने त्याला ठवण झाली, आणि “माझी कृपा तुला पुरे आहे" सवांच्या खाली जाऊन उभा राहिला. सर्व मुले जय दिला. त्याने काहीच न बोलतां आपल्या बहि. त्याजकडे पाहून मोठे नवल करूं लागली. परंतु वर्ग णीला घेऊन गाडीत बसविले आणि रस्त्यावर नेऊन होईपर्यंत मास्तर कांहींच बोलला नाही. वर्ग झा- ल्यावर त्याने सुमंताला एकीकडे. बोलावून या गोष्टी- खेळगडी हसून बोलला, “वाहवारे लहान साधू, आता पुष्कळ वेळपर्यंत फिरविले. त्याजकडे पाहून त्याचा एक विषयी विचारले. सुमंताने मास्तराजवळ सर्व कबूल लेकरें संभाळणारा निघाला. केले, आणि ह्मटले, महाराज, गेल्या आठवड्यांतच परंतु सुमंताने त्याच्या- मी सवांच्या खाली जावे; परंतु माझ्याजवळ जो मुलगा कडे कांहींच लक्ष दिले नाही, असाच दिवसभर त्या- होता, त्याने हळूच माझ्या प्रश्नाचे उत्तर मला सांगित- तेव्हा त्याने देवाची स्तुति केली की, "त्वांच मला आ- ला देवाकडून जय मिळत गेला, आणि रात्र झाली ज जय दिला आहे. त्याला वाटले की, आज जरी त्या गोष्टीची मला आठवण आहे. आणि त्या वेळेस मी काही विशेष प्रयत्न केला नाही, तरी देवाने आपले माँ तुला त्याविषयी विचारिले, तेव्हां त्वां मजशी लबाडी वचन खरे केले आहे की, माझी कृपा सर्व मोहात व का केली?" सुमंत बोलला, तुह्मीं मला एकाएकीच संकटांत तुला पुरी होईल. आणि असे का झाले बरे.! विचारिले, मग जे पहिल्यानेच माझ्या मनांत आले तेंच कां की, "तो पुरवील" या त्याच्या वचनावर सुमंताने मी बोललो. आतां देवाने या लबाडीची क्षमा केली पूर्ण भरवसा ठेविला होता. असे त्याने अगोदर केले या गोष्टीवरून लहान मुलांसा दन्कोर मनुष्यांस हाच बोध आहे की, प्रभूवर भरंवसा ठेवा. आपले प्रयत्न आज याविषयी मी देवाचे सहाय मागि- पाहता, ते त्याला करूं द्यायास आपण मान्य असावे. आणि जे काहीं प्रभु आपल्याकडून करायास आता मी आपल्या ठिकाणी जाऊन काही तरी मोह आपल्याला दिसतो, तेव्हां प्रभूकडे पाहा. त्यानका सर्व मुले त्याकडे पाहत होती, तरी तुमच्या विश्वासाप्रमाणे तृमांस मिळेल. तुझी एक मे० फे० सच्छास्त्ररूप आत्मिक आरसा. “जो वचनाचा पाळणारा नाही, पण ऐकणारा चाला. घेर्य होईना. तसे नमाझ्या शाळेत तुझ्यासारिखी आणखी मुले असती जेव्हा तुदी विश्वास धरून प्रभूकडे पाहाल, तेव्हांचा
तर बरे होते.'
