पान:बालबोध मेवा.pdf/११९

विकिस्रोत कडून
या पानाचे मुद्रितशोधन झालेले नाही

" हाव- 46 ! बालबोधमेवा. [ नोवेंबर ता०० वर त्याला परत इंग्लंडास जाण्याचीहि मिळाली. त्यांपैकी एक ही होती की “माझ्याबद्दल. देखाव्याविषयी असो, मानवस्वभावाविषयीं असो, अथवा परवानगी| कवितारूपाने वर्णन केले आहे, मग ते सृष्टीतील उत्तम योग्य खंडणी न मिळाली तर मी पुनः परत तुरुंगांत दुसरे काही तरी मनोरंजक असो, ते सगळे मजपासू- येईन." अशी अट परमुलखांतील सांपडलेल्या कैद्या- नच, हे खास आहे. मला त्यांतलें एक अक्षर कळत पासून कोणास घेता यावी ह्मणून तो फारच सचोटीचा नाही हे मी कबूल करिते, पण ते सगळे मजपासूनच. मनुष्य असला पाहिजे. १७५८ साली हावर्डाने पुन: लग्न केले. लेखणी-"वाहवागे ! एक गोष्ट विसरलीस वाटते. ही दुसरी बायको फार चांगली व शिकलेली बाई आहेस. खरे मटले तर, मजमध्ये जे काही आहे त्याचे त्याची अगे, तूं नुस्ती प्रवाही पदार्थाचा पुरवठा करणारीण होती. तिचा स्वभाव हावर्डासारखाच फार दयाळू कागदावर टाचण करण्यास लागणा-या द्रव्याचा पुर होता. ही दोघे आपल्या जहागिरीवर राहत, र्डाच्या जहागिरीत पुष्कळ घरे होती. त्यांतील राह- वठा मात्र तुजकडून होतो. लिहिणारीण काय ती मी, णान्यांपैकी जे गरीब होते त्यांचे तो व त्याची बायको तुला कोण पुसतो!" दौत-"काय ह्मणतेस? तूं तर नुक्ती काल आलीस. फार साह्य करी. त्यांची जी घरे मोडकळीस आली तुला कस्चा अनुभव सुद्धा नाही. दोन दिवसांनी झिज- असतील ती पाडून त्याने आपल्या खर्चाने दुसरी नवीं लीस ह्मणजे तुला फेंकून देतील. तुझा एवढा बड़े: चांगली बांधून द्यावी. प्रत्येक कुटुंबास त्याने लहानसे जाव कशास हवा ? मी कवि आहे अशी घमेंड तुला का शेत दिले होते. त्यावर भाजीपाला काढण्यास बरे असावी ? अगे, किती केले तरी तूं बोलून चालू त्यांस सांपडे. हावर्ड वारंवार त्यांच्या भेटी घेत असे. बटीकच. तुझ्यासारख्या आल्या किती व गेल्या किती। कधी तो आपल्या दाराशी बसे आणि आपल्या कुळांच्या त्या मनुष्यास लिहिताना माझा केवढा उपयोग आहे मुलांशी लडिवाळपणे खेळत असे. तुझें काय ! त्याच्या बायकोने धर्मादायाची पिशवी करून ठेवली लेखणी पुरे पुरे! शाईच्या खापरास एवढा होती. तिच्यांत सवडीप्रमाणे ती पैसे टाकी. एका दिमाख कशास हवा ! वेळेस ती पिशवी रिकामी झाली होती. तेव्हां तीभर- इतक्यांत संध्याकाळ झाली आणि कविराज घरी ण्याकरितां तिने आपले दागिने विकले. एकदा त्या आले. ते त्या दिवशी एका गायनाच्या मजलशीस पिशवीत बरेच पैसे राहिले होते. ह्मणून त्यांवर लंद- गेले होते. तेथे एकाने इतक्या कांही उत्तम रीतीने परंतु त्याच्या बायकोने असे सुचविले की या पेशांनी भुलून गेले. नास हवा खाण्यास जावे असा हावर्डाने बेत केला, सतार वाजविली की, ते ऐकून आमचे कविराज अगदी वाजविणाराने निरनिराळे राग व रागि- एक लहानसे घर बांधून एकाद्या नाबर कुळास राह- ण्या वाजवून सर्व ऐकणाऱ्यांस थक्क करून सोडले. ण्याची सोय करावी. शा०रा० मोडक. जरी ते राग वाजविण्यास फार कठीण होते तरी त्याची ( पुढे चालेल.) बोटे कशी जेथल्या तेथें देखल्यासारखी पडत व सता. रच जणूं बोलत आहे असे ऐकणा-यांस वाटे. त्यांचे दौत व लेखणी यांचा संवाद. सगळे लक्ष सतारीकडे व त्या बोटांकडे होते व त्यांचा मनुष्य तो तर कोणीकडेच राहिला. सर्व कोणा एका कवीच्या घरीं मेजावर असलेल्या दोतीस जण कार्य ती त्या सतारीची व त्या हाताची तारीफ उद्देशून एकजण ह्मणाला इजमधून काय काय अजब करीत आपापल्या घरी गेले. पण या कवीस त्या वाजः चीज निघेल कोण जाणे बुआ !" हे ऐकून जवळ विणाराचा विसर पडला नाही. घरी येतांच कवीने असलेल्या इतर वस्तूंस ऐकू जाईल अशा खराने दौत पुढे लिहिलेल्या विचारांचे टाचण केलेः-- ह्मणते: " खरेच गड्यांनो! मजमधून किती तरी " जो सुस्वर ध्वनि त्या सतारींतून निघत होता, तो गोष्टी निघतात ! काय सांगू ! एक निघाल्यावर दुसरी आह्मीं काढला असे त्या बोटांनी अथवा त्या सतारीने कोणती निघणार हे माझं मलाच माहीत नसते ! एकदां ह्मणणे केवढे मूर्खपणाचे होईल. कां त्या माणसाने मजमध्ये बुडविण्यास सुरवात केली असेंच करतात ! कवि, कारागीर, व निरनिराळ्या शा- ह्मणजे मग मजमधून काय एक नाहीं निघणार ! अहो! स्त्रीयज्ञानांचा शोध लावणारे इत्यादिकांचे ह्मणणे वारं- माझ्यातला एक थेंब अर्धा तावभर मजकूर लिहिण्यास वार असे असते की "हे आह्मीं केले." पुरतो, फार काय सांगू! कवींनी ज्याचे ज्याचे ह्मणून नाही, ते सर्वजण व आमीही सर्वसमर्थप्रभूच्या हातीं चालक जो 66 पण लोक वारंवार पण तसें