'में आय कम इन सर ?'
आजच चंद्रकांतने विभागाची महसूल उपायुक्त म्हणून सूत्रे हाती घेतली होती आणि त्याच्यावर सकाळपासून अभिनंदनाचा वर्षाव चालू होता. तेवढ्यात एक वृद्ध गृहस्थ त्याला रीतसर चिठ्ठी पाठवून भेटायला आले. त्यांच्या कपाळावरील डाव्या बाजूची जखमेची खूण पाहताच त्याला ओळख पटली. ‘वाकोडकर - तुम्ही? कसे आहात?'
‘मला खात्री होती सर, आपण मला विसरणार नाही आणि कसे आहात या प्रश्नाचे उत्तर काय देऊ? माझी पार गेलेली रया तुम्हाला त्याचे उत्तर देईल. आय ॲम फेडअप वुईथ अवर ब्युरॉक्रसी सर. ज्या खात्यात पस्तीस वर्षे चाकरी केली ते माझे महसूल खाते मलाही खेळवते आहे. त्यामुळे मी फार वैतागून गेलो आहे सर.'
चंद्रकांत पूर्वी जेथे निवासी उपजिल्हाधिकारी म्हणून काम करीत होता, त्या जिल्ह्यात त्यावेळी वाकोडकर हे तहसीलदार होते. कुशल प्रशासक तसाच नेकीचा सरळ माणूस म्हणून ते त्याला प्रिय होते. आज सेवानिवृत्तीनंतर चार वर्षांनी ते भेटत होते.
‘वाकोडकर, काय प्रकरण आहे ? तुमची पेन्शन अजून मंजूर झाली नाही?'
‘सर, यू आर राईट. रिटायर होताना मागे लागलेल्या विभागीय चौकशी प्रकरणामुळे अजूनही पेन्शन मिळाली नाही. विभागीय चौकशी पूर्ण होऊन सहा महिने झाले, पण तुमच्या हाताखाली असणारी पेशकार मंडळी काही करीत नाहीत. ते सारे मला चांगलेच ओळखतात. पण तरीही टंगळमंगळ करतात. मी चहापाणी करणार नाही हे माहीत आहे म्हणून कदाचित...'
आपले वाक्य त्यांनी अर्ध्यावरच तोडले व चूप झाले.
चंद्रकांतला त्यांच्या कामाची कल्पना आली होती. विभागीय चौकशीचं प्रकरणही आठवले, त्यावेळी त्याने बराच प्रयत्न केला होता; पण बाब विधानसभा
