चंद्रकांतला तो फोन घ्यायचा नव्हता, पण घेणे व बोलणे भाग होते. कारण त्या वजनदार नेत्याला टाळणे शक्य नव्हते. पुन्हा सकाळपासून दोनवेळेस ‘साहेब फिरायला गेले आहेत' व 'बाथरूममध्ये आहेत' अशी दोन पटणारी कारणे सांगून संपली होती. ते नेते धूर्त व मुरब्बी असल्यामुळे त्यांना चंद्रकांत टाळत आहे असे वाटू देणे योग्य नव्हते. त्यांची नाराजी त्याला महागडी पडू शकली असती.
“सॉरी सर, आपला दोनदा फोन येऊन गेला पण", चंद्रकांतनं वाक्य अर्धवट तोडलं होतं. दिलगिरी तर व्यक्त करायची पण माघार घेतल्याचे दाखवायचं नाही, हा हेतू त्यामागे होता.
“ठीक आहे," त्यांनी त्यात वेळ न घालवता सरळ सूचनावजा आज्ञाच केली, "त्या भाऊच्या प्रकरणात चौकशी अहवाल देताना नीट विचार करा, तो काही ओ.बी.सी. नाहीय. मी खात्री करून घेतली आहे आणि मला तो प्रेसिडेंट म्हणून नको आहे."
“आज दोन्ही पक्षाचा अंतिम युक्तिवाद त्यांचे वकील पेश करणार आहेत. तेव्हा ते काय पुरावा देतात हे पाहून मग निर्णय घ्यावा लागेल सर." चंद्रकांतने त्यांच्या सूचनेला वाट लावत केवळ वस्तुस्थिती निर्देशक कथन केलं.
“पण तुम्ही मारे लायब्ररीत जाऊन विश्वकोश-ज्ञानकोश, वैश्य समाजाच्या इतिहसासाची पुस्तकं पाहात होता असं मला समजलं."
त्या नेत्यांचा जिल्ह्यातील दांडगा संपर्क चंद्रकांतला माहीत होताच. पण त्याचं हेरखातं एवढं जबरदस्त असेल असं वाटलं नव्हंत. नक्कीच काल आपण लायब्ररीत गेलो असताना भेटलेल्या नगरसेवकांचा चोंबडेपणा असणार, तो नक्कीच भाऊच्या विरोधी कॅपमध्ये सामील झाला असणार.
“पुन्हा सांगतो, भाऊ काही वाणी जंगममधील बेडा उपजातीचा नाही. आणि तो मला पसंत नाही."
