चव्हाणांची येसू शिकलेली असली तरी माहेरी' 'जातीसाठी खावी माती' असं वातावरण. पुन्हा तिचा थोरला भाऊ मराठा महासंघाचा तालुकाध्यक्ष, सासरी चव्हाणांकडे पण शहाण्णव कुळीचा अभिमान दर्पासारखा सदैव दरवळता. तिची कडवट प्रतिक्रिया होती, ‘विहीर बाटवली बयेनं. आता प्रेत काढा, विहीरसुद्ध करुन घ्या... नाना उपद्व्याप आले... घरच्या पुरुषमंडळींना तिच्या फटकळपणाचं कौतुक होतं. त्यांनी तिच्या सुरात सूर मिसळून तिला दुजोरा दिला.
मुलाण्याच्या सईदाला बायजेकडे पाहिलं की आपल्या मरहुम नानीची याद यायची. त्यामुळे जेव्हा तिला ही बातमी समजली, तेव्हा ती कळवळली, धावतच विहिरीजवळ गेली, वाकून पाहिलं - ते तट्ट फुगलेलं बायजेचं प्रेत भारी विकृत दिसत होतं. तिला ते पाहावेना.
काही वेळात सईदानं स्वतःला सावरलं आणि तिला प्रखर वास्तवतेची जाणीव झाली. कालही तिला पाणी मिळालं नव्हतं व आज या प्रकारानं शक्य नव्हतं. आज रात्री तिच्या नवऱ्यानं आनाळ्याच्या मौलवीसाहेबांना जेवायला बोलावलं होतं. ‘आता काय?' हा प्रश्न तिला घनघोर वाटू लागला.
घरी आल्यावर नवऱ्याला तिनं हे सांगितलं व हळूच विचारलं, “तो फिर मैं नदीवाले बावड़ी से पाणी लाऊ क्या?'
‘क्या बोली? येडी हो गयी तू सईदा? वो, म्हार - मांगों की बावडी हैं. वहाँ कैसे पाणी भरेंगे?' त्यानं तिला चक्क वेड्यात काढलं होतं, ‘शाम तक कुछ तो होगाच. नहीं तो मैं मस्जिद के बावडी परसे पानी लाऊंगा...'
विहिरीभोवती गर्दी वाढत होती, पुरुषमंडळी आपसात चर्चा करीत होती, तर जरा बाजूला बायका - मुली सचिंत मुद्रेनं पुढं काय करायचं?' याबाबत खलबत करीत होती.
‘भुजबळ अण्णा आता काय करायचं? म्हातारीनं लई घोटाळा केला बघा'
‘आणि त्यांची वेगळी विहीर असताना इथं का कडमडली कळत नाही...'
‘विहीर बाटली हो. कितीही नाही म्हणलं तरी वाटतचं ना..!'
‘आता पाण्यात उतरून सोल लावून काढलं पाहिजे ते प्रेत मग मोटार लावून पाणी उपसायचं, विहीर कोरडी करून घ्यायची... राम राम ! किती उपद्व्याप!'
‘हो ना, आज गावात दोन लग्न, एक बाराव्याचं जेवणं....!
