____________________________________________________________________________________________
____________________________________________________________________________________________
तरुण मित्राचे प्रेत घेऊन गाडी शहाद्याकडे निघाली.
हा हन्त हन्त !
पुढचे मागचे बराच वेळ काही आठवले नाही.
मग हळूहळू एकेक चरण आठवत गेला.
रात्रीर्गमिष्यति भविष्यति सुप्रभातम्
रात्र संपेल, पहाट उजाडेल.
भास्वान् उदेष्यति हसिष्यति पद्मजालम्
सूर्य वर येईल, सगळी कमळे उमलतील.
इत्थं विचिंतयती कोषगते द्विरेफे
रात्रभर कमळात अडकलेला भ्रमर अशी स्वप्ने रचित होता-
हा हन्त हन्त नलिनीम् गजमुज्जहार..
हाय ! हत्तीने देठासकट कमळच उपटून नेले..
माझ्या तरुण मित्राच्या आयुष्याची आज अशीच शोकांतिका झाली होती.
आत्ताच कुठे शहाद्यातील हे कमळ उमलू लागले होते.
येथल्या आदिवासींची शतकानुशतकांची रात्र सरली होती.
नव्या आशा आकांशा उमलत होत्या.
मनोरथ धावू लागले होते.
भ्रमर स्वप्ने पहात होता- लवकरच आपण मुक्त होऊ;
जंगलात गाऊ, नाचू; शेतात काम करू.
पण हाय ! स्वप्ने निखळली. मनोरथ कोसळले.
अगदी देठासकट कमळ उपटले गेले.
पुन्हा रात्र. पुन्हा तो बंदिवास.
पुढची पहाट आता केव्हा उजाडेल !
गाडी पुढे धावत होती.
पहिली साखळी मध्येच केव्हातरी तुटली. मन इतिहासात गेले.
गड आला पण सिंह गेला !
