( १८ ) कान्होबा देवाशी भांडले ते अभंग. ॥ ३२॥ दुःखें दुभागलें हृदयसंपुष्ट । गहिवरें कंठ दाटताहे ॥ १ ॥ ऐसे काय केलें सुमित्रा सखया । दिले टाकोनियां वनामाजीं ॥ २ ॥ आक्रंदती बाळे करुणावचनीं । या शोकें मेदिनी फुटों पाहे ॥ ३ ॥ काय हैं सामर्थ्य नव्हते तुजपाशीं । संगै न्यावयासी अंगभूतां ॥४॥ तुज ठावें आह्मां कोणी नाहीं सखा । उभयलोकीं तुका तुजविण ॥ ६॥ कान्हा अणे तुझ्या वियोगें पोरटीं । जालों दे रे भेटी बंधुराया ॥ ६ ॥ ॥ ६३ ॥ सख्यत्वासी गेलों करीत सलगी । नेणेंचि अभागी महिमा तुझा ॥ १ ॥ पावलों आपुलें केलें लाहे रस । निर्दैव परिस काय होय ॥२॥ कष्टविलासी म्यां चांडाळे संसारीं । अद्यापिवरी तरी उपदेशीं ॥ ३ ॥ उचित अनुचित सांभाळिलें नाहीं । कान्हा ह्मणे कांहीं बोलों आतां ॥ ४ ॥ ॥ ६४ ॥ असो अतां कांहीं करोनियां ग्लांती । कोणा काकुलती येइल येथें ॥ १ ॥ करू कांहीं दिस राहे त सायास । झोंबों खा लागास भावाचिये ॥ २॥ करितां रोदना बापुडे ह्मणती । परि नये अंती कामा कोणी ॥ ३॥ तुकयाबंधु ह्मणे पडलिया वनीं । विचार तो मनीं बोलि- ला हे ॥ ४ ॥ | ॥ ६५ ॥ चरफडे चरफड शोकें शोक होये । कार्यमूळ आहे धीरा- पाशीं ॥ १॥ कल्पतसे मज ऐसे हैं पाहातां । करावी ते चिंता मिथ्या खोटी ॥ २ ॥ न चुके होणार सांडिल्या शूरत्वा । फुकटचि सेवा होईल हानि ॥ ३॥ तुकयाबंधु ह्मणे दिल्या बंद मना । वांचूनी निधाना ने पवीजे ॥ ४ ॥ | ॥ ६६ ॥ नलगे चिंता आतां अनुमोदन होता । आलें मूळ भ्राता गेला साचें ॥ १ ॥ घरभेद्या येथे आहे ते सुकार्नु । धारेत कवळून पाय दोन्ही ॥२॥ याचें साचिया मुखें पडियेलें ठावें । नलगे साराचें मार्गे पुढे ॥ ३ ॥ तुकयाबंधु ह्मणे करील भेटी भावा । सोडीन तेधवां या विठ्ठला ॥ ४ ॥ ॥ ६७ ॥ मूळस्थळ ज्याचें गोमतीचे तीरीं । तो ही सारी दोरी खेळ
