( ३४८ ) जावया वो ॥ २॥ वाचे अभयाचा नेदि लागों वारा । केलें सांडणें वो देह संसारी । चित्ती विषयाचा मोडियला थारा । नाहिं गुंतलें या दंभ अहंकार वो ॥ ३॥ संत सांगितले केले ते जतन । ना आज्ञे याचे केले उल्लंघन ॥ भत मतांतरा नाईि दिल्हें मन । हृदय धरिलें या हरिचे चिंतन वो ॥ ४ ॥ कांहीं ठाकलें तें कलें लोकहित । काया वाचा वो हैं वेचुनियां चित्त । नाहीं वंचुनिया ठेविलें संचित । काळ याच परि सारियेला वो ॥ ६ ॥ नित्य नवा बो हा आवडिचा दिस । केला करूनियां कीर्तनी उल्हास । नाहीं गोवियला कोठे आशापाश । निळा अणे वतॉनि उदास थो ॥ ६ ॥ पुरवणी. ॥ १६५५ ॥ उपरम झाला सर्वकाळ इंद्रियां । स्वरुप विलया मन गेलें ॥ १॥ ऐशिया स्वानंदें बुझाविलें चित्त । राहिली अचिंत वदनीं वाचा ॥ २ ॥ अष्ट अविर्भाव डउरले अंगीं । प्राणी पाणरंगीं निजवासें ॥ ३ ॥ भयबंध ठसा पडला शरीरा । वृत्ति गेली घरा निजाचिया ॥ ४ ॥ निमो- नियां गेलें शब्दाचे बोलणें । पवनूचि प्राणे शोषियेला ॥५॥ निळा सुखा- सुख पावला विश्रांति । पद पिडा समाप्त करूनियां ॥ ६ ॥ | ॥ १८५६ ।। कृष्णरूपा वेधल्या नारी । देखती अंतरीं तेंचि प ।। १ ।। गमनीं शयन आसनीं भोजन । देखती जनीं वन दृष्टीपुढे ॥२॥ एकांत लोकांतीं ,री दारी वाहेरी । माविण निजाचारी नेणती दुजें ॥ ३ ॥ निळा ह्मणे सहि त्याचा परिवार । उनी सारंगधर ठेला घरीं ॥ ४॥ | ॥ १५५७ ॥ देखती ते विठ्ठल रूप । वाचे विठ्ठल माम जप ॥ १ ॥ तेहि विट्टल झाले अंगें । मोह ममता विषय त्यागें ॥ २ ॥ विठ्ठल कीर्ति लेइले अंगीं । विठ्ठल झाले भोगीं त्यागीं ॥ ३ ॥ निळा ह्मणे विठ्ठल झाले । दैतभावानें मुकले ॥ ४ ॥ ॥ १५५८ ।। देवभेटी संतपण विरे । देवपण नूरे संतभेटीं ॥ १ ॥ ब्रह्मानंदें निमग्न झाले । आप विसरले आपणा ॥२॥ भक्तीचे आवडी झाले भिन्न । एकचि जीव प्राण उभयतां ॥ ३॥ निळा ह्मणे स्वसुख भो । एकाच प्रभा दा ठायीं ।। ४ ।। ॥ १५५९ ॥ निराश्रित थाटे मन । पहिलों अन रकळा ॥१॥ कृपेवण
