( ३१३ ) ह्मणती धन्य धन्य ईश तीन्ही ॥ ८४॥ पूर्वाचीतें होती उत्तम गोमटी । ह्मणोनी ते दृष्टी देखीयेले ॥ ८५ ।। ह्मणत सिद्धासी झालें उपश्रुत । नवल अद्भुत विपळे येथें ।। ८६ ॥ दीव्यक्रीडा ऐसे संत आचरीत । दिगंता धावत वायावरी ॥ ८७ ॥ कैसी विस्तारिली अख्या दुरीदेशीं । आश्चर्य मानसी बहुत वाटे ।। ८८ ॥ सन्मानूनी ब्राह्मणा दधलें भोजन । वस्त्रे पांघरवून गौरवीलें ॥ ८९ ॥ दीधली दक्षिणा मार्गी खर्चावया । पत्र लेहूनियां दीलें हातीं ॥ ९० ॥ परात्परा सिद्धा गुरू नमन । पत्र अवलंबन केलें स्वामी ॥ ९५ ॥ विद्यार्थी ये आह्मी सर्व ही ब्राह्मण । झालों सुखसंपन्न आशीर्वार्दै ॥ ९२ ॥ ऐकीली ने वार्ता सत्य चिपली येथें । पढवीलें पशुते वेदघोपें ॥९३।। गृहस्थाचे पितर आणूनी जेववीले। मर्यक्ष पाहिलें आपण नेत्रीं ॥ १४ ॥ निवृत्ति ज्ञानेश्वर मुक्ताई सोपान । वयं तो लहान बाळवेपी ।। ९५॥ करूनी ऐभी क्रीडा येथुनि स्वार झाले । नेवासिया गेले महासिद्ध ।। ९६ ॥ तयास्थळी केला भगवद्गीता अर्थ । दद्दा सहस्र ग्रंथ सिद्ध झाला ॥ ९७ ॥ बाबाजी- पंतांनी स्वहस्तें लीहिला । आँधीबद्ध केला ज्ञानेश्वरीं ॥ ९८ ।। सच्चिदानंद बावा ठेवीयेले नांव । भिक्षापा भाव देखोनीयां ।। ९९ ॥ एक पशु दूजा सच्चिदानंदवावा । शिष्य केले नभा नकळती ॥ १२ ॥ थेथुनिया जात अळंकापुरीम । पशु आलीया पाणी स्थापीयेला ॥ १ ॥ अजान वृक्ष तेथे ठेवीवेळी ग्घृण । झाले निरूपण निवेदिलें ॥ २ ॥ घेऊॐ- नियां पत्र आले तीतर । नमीलें बटेश्वरा चांगयासी ॥ ३ ॥ करून नमस्कार पत्र दिले हात । नवलाची सांगती देखीया तो ॥ ४ ॥ ह्मणती मयदेवा अद्भुत चारित्र । वाँणती सर्वत्र तेथिचे जन ॥ ॥ वाचीलीया पत्र ह्मणती चांगदेव । वार्ना अभिन्नव नित्थे नवी ।। ६ ।। विचा- रितां दिसे नव्हे हैं सामान्य । गेला अभीमान गळोनियां ॥ ७॥ कायरे अति- क्रम कविला मज हातीं । फिटली अमती भ्रांति पाहोनि त्यानें ॥ ८ ॥ आतां तरी जावें म्हणती अळंकापुरा । सामग्रीया करा सिद्ध वेगीं ।। ९ ।। शिष्यजन सर्व गृहस्थ मीळाले । सकळ प्राथिले म्हणती देवा ॥ १० ॥ सिद्धाई कोणाची नाही स्थिरावत । तपाचे सामर्थ्य वेचलीया ॥ ११ ॥ आहे नहीं आतां त्याचे सिद्धपण । धाडा विचक्षण पाहोनि येत ।। १२ ।। मग तैशा सारीख करावा विचार । जेणे येर झार चुके देवा ॥ १३ ॥ पाचारिले प्रौढ वृद्ध सपोराशी । जा म्हणती तयासी अळंकापुरा ॥ १४ ॥ वसती सिद्ध तेथे निवृत्ति ज्ञानेश्वर । मोपान मुनेश्वर मुक्ताबाई ।। १६ ॥ 4)
