( २१६ ) घइली ज्यासी । प्रसन्न वासी देव सकल ॥ २ ।। संतवचनीं विश्वासला । पृज्य तो झाला त्रिभुवनीं ॥ ३ ॥ निळा ह्मणे संतभेडी । निरसन कोटी संदेहां ॥ ४ ॥ ॥ ९५३ ॥ रंगले ते संतसंगें । झाले अंगें शुद्ध बुद्ध ॥ १ ॥ देव चि संत देव चि संत । आणिकांहीं करित देव चि ते ।। २ ।। कैंचें तेथें व्यव- धान । ब्रह्म सनातन पाववितां ॥ ३ ॥ निळा ह्मणे न लभे देवा । अणिती भावा त्या मंत ॥ ४ ॥ | ॥ ९५४ ॥ उभारुनी वाहो ध्वज । सांगती पैज घेउनी ॥ १ ॥ विठ्ठल ह्मणा विठ्ठल ह्मणा । कळिकाळ आंकणा मग तुह्मां ।। २ ।। लहान थोरां नारीनरां । करिती हांकारा विश्वाचिया ॥ ३ ॥ निळा ह्मणे तत्वता बीज । देताती सहज निवडुनी ॥ ४ ॥ | ॥ ९६५ । नाहीं तरि संत झकवित कोणा । थोरलहाना सारिखे चि ॥ १ ॥ नाहीं तेथे काने कोचे । उघड्या वाचे उच्चार ॥ २ ॥ न लगे पूज- नासी धन वित्त । एक चि चित्त भाव पुरे ॥ ३ ॥ निळा ह्मणे उपदेश देती । कानीं सांगत विठ्ठल ह्मणा ।। ४ ॥ ॥९८६ ॥ एक चि वचन मानस पायौँ । ठेविलें नवाई काय सांग ॥ १ ॥ धन्य ते संत धन्य ते संत । जाणती हृद्भत सकळांचें ॥ २ ॥ दवडुनी अभिमान देवो चि देती । आणिकांहीं करिती आपणासे ॥ ३ ॥ निळा ह्मणे अघटित चर्या । लागतां चि पायां पालटती ॥ ४ ॥ | ॥ ९५७ ॥ वणितां चरित्रे न पुरे धणी । वाचा लांचावली हरिच्या गुणीं । स्वानंदाची उघडली खाणी । नामस्मरण मातली ॥ १ ॥ अधिक अधिक स्फूर्तीचा प्रसर । आगळीं अक्षरे चालती भार । नेणों फुटले हे चिदांवर । मेघवृष्टी न्यायें होतसे ॥२॥ वारतांही नावरे मती । लिहितां न पुरे हे दिवसराती॥ न कळे काय केलें होतीं। देउनी प्रसाद आपुला ॥ ३ ॥ अवघं चि उघडुनियां भांडार । दृष्टी दाविलें सारासार ।। लेवउनियां ते अलंकार । केळे समोर बोलावया ॥ ४ ॥ अक्षरे वाचे येती । ते ते प्रमयेसीचि उठती ।। नेणों गुंफुनी ठेविलीं होतीं । ते चि प्रसाद वोपिलीं ॥ ५॥ नाहीं वाचेसी गुंता गोवा । तात्पर्यार्थ चि हा अधवा ॥ ऐसा योजुनियाँ बरवा। मुहुर्त दिधला समथ ॥ ६॥ निळा आईया पिठावरी।
