सारिका वाट पाहत होती, मीटिंग संपण्याची. मीटिंगमध्ये तिचं फारसं लक्ष नव्हतंच. सगळे गेल्यावर तिला काहीतरी सांगायचं होतं. मीटिंग होती आरोग्य कर्मचारी, आशा कार्यकर्त्या आणि अंगणवाडी ताईंची. विषय होता स्त्रियांवर घरात आणि कामाच्या ठिकाणी होणारी हिंसा. अशा प्रकारची हिंसा कोर्टात शाबीत करायची झाली, तर वैद्यकीय पुरावाच सर्वाधिक महत्त्वाचा असतो. बायकांच्या मनातली लाज-भीती गेली की त्या आपल्यावर गुदरलेले प्रसंग सांगतात. त्यानुसार वैद्यकीय पुरावा जमा करावा लागतो. तो कसा शोधायचा, याविषयी मार्गदर्शन सुरू होतं. कुटुंबाच्या धाकामुळे, बदनामीच्या भीतीमुळे बायका बोलत नाहीत, याचा अर्थ कौटुंबिक हिंसा होतच नाही, असा नाही. त्यांना बोलतं करावं लागतं आणि त्यासाठी विशेष कौशल्य लागतं. आरोग्य कर्मचाऱ्यांंकडे ते असायला हवं, म्हणूनच हे प्रशिक्षण चाललेलं. सारिका सगळं ऐकत होती; पण तिचं मन थाऱ्यावर नव्हतं. ती आशा कार्यकर्ती. घरात ट्यूशन घेणारी.
प्रशिक्षणाची बैठक संपली आणि एकेकजण निघून जाऊ लागला. सगळे गेल्यावर सारिका ब्लॉक नर्सिंग अधिकाऱ्याला आतल्या आवाजात काही सांगू लागली. एका आश्रमशाळेतल्या मुलींबाबत ती बोलत होती. तिथं काहीतरी गडबड आहे, तिथल्या मुली
