पान:कमळाची पानं (Kamalachi pan).pdf/89

बदलली आणि मनातली एक अस्पष्टशी सल दडपून टाकीत झोपण्याचा प्रयत्न केला.
 विभाचं बाळंतपण सिझेरियननं करावं लागलं. ती शुद्धीवर आली तेव्हा चारू तिच्या शेजारी होता. तोच इतका पांढराफटक आणि ओढल्यासारखा दिसत होता की तिनं त्याची चेष्टा केली, 'चारू, ऑपरेशन तुझं झालं नाही, माझं झालंय.'
 'चेष्टा करू नको गं.' तो कळवळून म्हणाला. 'मला केवढी काळजी लागली होती.'
 'अरे त्यात काय एवढं? हल्ली दर बाळंतपण सिझेरियननं होतं.'
 'म्हणून काही त्यातला धोका कमी होत नाही. हे आता आपलं शेवटचंच मूल हं.'
 'ते बघू मग.'
 विश्वजित तिला भेटायला आला. त्याला ती म्हणाली, 'चारूला सगळी काळजी माझीच, मृण्मयकडे बघतही नाही तो. काही इंटरेस्टच दाखवीत नाही त्याच्यात. जसं काही मूल माझं एकटीचंच आहे.'
 विश्वजित हसायला लागला. 'तुझं काहीतरीच. तू स्वत:ला नशीबवान समजलं पाहिजेस खरं म्हणजे. इतर नवऱ्यांना फक्त त्यांच्या मुलांतच इंटरेस्ट असतो-विशेषतः मुलग्यात. बायका म्हणजे फक्त मुलांना जन्मवणारी गर्भाशयं.
 'पण मुलात काहीतरी इंटरेस्ट दाखवायला नको का?'
 'अगं दाखवील हळूहळू. त्याला जरा रंगरूप येऊ दे. आत्ता तो नुसता मासाचा गोळा तर आहे.'
 ह्याच मासाच्या गोळ्याला आल्या आल्या उचलून घेऊन विश्वजितनं त्याचं कौतुक केलं होतं. त्याचं नाक अगदी हुबेहूब कुणासारखं आहे, त्यानं कुणाचा रंग घेतलाय वगैरे मूर्ख चर्चाही केली होती.
 विश्रांतीसाठी विभानं महिनाभर आईकडं जाऊन राह्यचं ठरलं. चारू तिकडे तिला भेटायला गेला नाही. विभानंही त्याला मुद्दाम बोलावलं नाही. त्याची आठवण येत होती तरीही एकप्रकारे मोकळं मोकळं वाटत होतं, आईपणाचा शुद्ध आस्वाद घेता येत होता. महिन्याभरानं तो तिला न्यायला आला तेव्हा मात्र ती त्यांच्यापासून किती दिवस दूर राहिली ते तिला एकदम जाणवलं. आपलं शरीर त्याच्या स्पर्शाविना अतृप्त, शुष्क आहे असं वाटायला लागलं. त्याच्याकडे नुसतं बघूनच ती रोमांचित झाली. पण तो विमनस्क होता.

कमळाची पानं । ८९