अपमान आहे हे तू कबूल करशील की नाही?'
'चारू, विनाकारण असं मी कधी म्हणाले? कारण असतंच. फक्त ते कारण आणि तू त्यावरून स्वत:ला त्रास करून घेतोस तो ह्यात काहीतरी प्रमाण नको का? स्वसंरक्षण असं काही असतं की नाही?'
'मग तुझं म्हणणं काय की मी हे सगळे अपमान पचवून शांतपणे काम करीत रहावं? ते मला शक्य होणार नाही. मी नोकरी मनापासून करतो इतरांसारखं वर एक, मनात एक असं माझ्यानं होत नाही.'
'मग तू काय करणार? तुला ही नोकरी सोडायचीय का?
'आणि खायचं काय?'
'मी पुन्हा नोकरी करीन.'
'तशी गरज पडणार नाही. तू घाबरू नको. मी आहे तोवर तुला पोट भरण्यासाठी काम करावं लागणार नाही.'
'आणि हौसेसाठी?'
'तो तुझ्या इच्छेचा प्रश्न आहे, पण तू नोकरी न करणं मला जास्त आवडेल.'
विभा म्हणाली, 'लग्न झाल्यावर चारूनं नोकरी सोड असं सुचवलं तेव्हा मी सोडली. तशी नोकरी जराशी घरगुती स्वरूपाचीच होती, एका लायब्ररीत. पगारही बेताचाच होता. तेव्हा नोकरी सोडायला विशेष काही वाटलं नाही. पण चारूनं स्पष्ट मी नोकरी न करणं त्याला आवडेल असं म्हटल्यावर मी जरा हबकलेच.'
'का?' विश्वजितनं विचारलं.
कारण प्रत्यक्ष जरी नोकरी केली नाही तरी वाटलं तर करण्याचा हक्क मी धरून चालत होते. चारू असं म्हणून तो हक्क काढून घेतोय असं मला वाटलं. खरं म्हणजे त्या वेळी मी तेवढ्यावर सोडून द्यायला नको होतं. त्याच्याशी वाद घालून हा प्रश्न तडीला न्यायला पाहिजे होता. पण एखादं माणूस हळवं असलं की त्याच्याशी वाद टाळण्याची प्रवृत्ती होते. शिवाय नोकरीबद्दल तेव्हाच आग्रह न धरण्याचं आणखीही एक कारण होतं.'
