ती म्हणाली, 'पण लफंगेपणा कशासाठी तरी करतात ना? माझ्याकडून त्याला काय मिळणार?'
आई म्हणाली, 'तेही खरंच म्हणा, पण आपलं आईबाप, भाऊ-बहिणी अशी सगळी माणसं असली म्हणजे बरं असतं. तुला वाटत असेल, बरं झालं, भांडायला सासू-नणंदा नाहीत म्हणून. पण कुटुंबाचा आधार असतो.'
'त्याला सगळी माणसं नाहीत म्हणून कुणी सांगितलं तुला? सगळी आहेत. फक्त तो त्यांच्याशी संबंध ठेवीत नाही.'
'तेच तर. मग अडीअडचणीला कोण उपयोगी यायचं तुमच्या?'
'कोणी नकोय यायला. आमचं आम्ही पाहून घेऊ.'
ती विश्वजितला म्हणाली, 'पण खरं म्हणजे आईबाबांचा विरोध फारच गुळमुळीत आणि केवळ कर्तव्य म्हणून केलेला. तसं पसंत न पडण्यासारखं चारूत काही नव्हतं आणि शेवटी माझं मी लग्न ठरवून हुंड्याविना करत्येय ह्याचं त्याना बरंच वाटत होतं. तेव्हा त्यांनी फार ताणून न धरता संमती दिली.'
'आज सिनिकल मूड का?'
'सिनिकल नव्हे, वास्तववादी.'
'म्हणजे तेच ते. वास्तवाकडे भ्रमाचे चष्मे न लावता सरळ पाहाणाऱ्यालाच साधारणपणे सिनिकल म्हटलं जातं.'
'तसं का म्हणेनास.'
'बरं, पुढं.'
'पुढं काय, गोष्ट सांगतेय का मी तुला?'
'अशी माझी कल्पना होती.'
ती हसली. 'पुढं राजाराणीचं लग्न झालं.'
'गोष्ट म्हटली की राजाराणीच कशाला लागतात?'
'आपल्या सगळ्यांच्यात सरंजामशाही खोल कुठंतरी मुरलेली आहे म्हणून.'
'ठीक. तर राजाराणीचं लग्न झालं.'
'लग्नानंतर काय असतं?'
