पान:कमळाची पानं (Kamalachi pan).pdf/73

होत्या.
 राधा हॉस्पिटलमधून घरी आली, पण तिची ताकद भरून यायलाच बरेच दिवस लागले. ती म्हातारी दिसू लागली-वाळलेली आणि गळणारे केस. ती सारखी रडायची आणि श्रीपतीला विनवायची, 'मला मंबईला घिऊन चला वं.'
 'तू बरी झाल्यावर नेईन.
 'म्या थकडं गेल्यावरच बरी व्हईन वंऽऽ'
 'पण बरी होईपर्यंत तुझ्याकडे पाह्यला आहे कोण तिकडं?'
 'पण तुमी मला सोडून जाऊ नगासा. तुमी निघून गेल्यावर सासूबाई ठार मारतील मला.'
 'गाढवासारखं बोलू नकोस. तिनं इतके दिवस तुझी काळजी नाही घेतली? आणि आताही ती नसती तर काय हाल झाले असते तुझे!'
 जाण्याच्या आधी त्यानं तिला सांगितलं, 'लवकर बरी हो. आई आता म्हातारी झालीय आणि तुझं काम करताकरता दमायला होतं तिला. तू तिला आता कामाला हात लावायला हवा. उलट कामात भर घालतेयस तू.'
 'अवं माझा असा रागराग करू नका वं. मी बायकू हाय तुमची.' तिचा स्वर आर्त असला श्रीपतीनं त्याकडे दुर्लक्ष केलं.
 श्रीपती गेल्यावर आई पुटपुटली, 'बायकू म्हनं, नवऱ्याला येक प्वार बी देता येईना, आन म्हनं बायकू. वांझ कुठली!'
 रडूनरडून राधाचे डोळे आटले. तिला वाटलं, माझं आता कुणीच उरलेलं नाही. आता माझी मलाच मी. तिनं ठरवलं की बरं व्हायची वाट बघायची नाही आणि पुढच्या वेळी सासूनं जेव्हा तिच्या पुढ्यात पेज ठेवली, तेव्हा तिनं ती ताटली बाजूला ढकलली, 'मला भाकरी द्या. मला लवकर बरं व्हायचंय.'
 सासूनं तिला भाकरी दिली, पण कुत्सित हसत म्हणाली, 'आता काय बी उपेग नाही त्येचा. तुला कुठून आलंय प्वार व्हायला.'
  खचकन डोळ्यात आलेलं पाणी आवरत राधा म्हणाली,
 'हे खोटंं हाय. कशानं वंं आसंं वंगाळ बोलता तुमी?'
 'जाऽजा. आगं डाक्टरला इचार की. त्यानंच सांगितलंय तुला आता प्वार व्हायचं नाही म्हनून. शिरपतीला काय बी उपेग न्हाई तुजा.'
 'काय मनाला यील ते बोलतायसा तुमी,' राधा स्वत:ला सावरत होती.

कमळाची पानं । ७३