हे पान प्रमाणित केलेले आहे.
बिनशेवटाची गोष्ट
वर वर चढत होतो तशी हवा गार होत
होती, पण झाडांच्या दाट पानांतून उन्हाची
तिरीपसद्धा न लागता माझं अंग घामानं
निथळत होतं. चढण्याच्या श्रमाने श्वास
जोराने चालला होता. त्याच्या आवाजाने न्
माझ्या हृदयाच्या धडधडीने माझे कान भरून
गेले होते.
माधव पुढे धीम्या चालीने चालला होता.
नेहमीसारखा. मी धापा टाकीत थांबले की
तो थांबायचा, मी पुन्हा चालायला लागले
की तोही चालायला लागायचा. बिनबोलता.
बोलायचं होतं ते डोंगराच्या पायथ्याशी
बोलून झालं होतं.
"अगं, पण पायीच का म्हणून चढायचंय
तुला?"
मी बोलले नाही. ह्या प्रश्नाचं उत्तर न
सांगता त्याला कळायला हवं होतं.
मग तोच म्हणाला, "पंधरा वर्षांपूर्वी
तुम्ही इथे आला होता तेव्हा मोटारीचा
रस्ता नव्हताच वरपर्यंत. पण आता एक एवढा
छातीवर चढ चढायचं कारण आहे का
