पान:कमळाची पानं (Kamalachi pan).pdf/38

 आज सकाळी नरेंद्र गेल्यापासून मी स्वत:ला प्रश्नावर प्रश्न विचारत्येय. शेखरला माझ्या हृदयात काय स्थान आहे? मला स्वत:शीसुद्धा कबुली द्यायला अवघड वाटावं इतकं काही मला त्याच्याबद्दल वाटतं का? समजा, त्यालाही तसंच काही वाटत असलं तर? तर आमचं दोघांचं एकमेकांशी काय नातं होईल? ह्या प्रश्नाचं उत्तर देणं मला हवं आहे नि नकोही आहे, कारण ते उत्तर माझ्या आयुष्यात उत्पात घडवून आणील असं वाटतं आहे. आज प्रथमच शेखरबद्दल विचार करताना नरेंद्र आम्हा दोघात आगंतुकासारखा वाटतो आहे.
 मला सगळ्यात अस्वस्थ करून सोडणारं प्रश्नचिन्ह म्हणजे शेखर स्वतः. तो बदलला असेल? त्याचा चेहरा पूर्वीसारखाच मख्ख असेल की त्यावरून मला काही अर्थबोध होईल? बिनबोलता आमच्यात एक अदृश्य प्रवाह वाहायला लागेल?
 शेवटी माझ्या सगळ्या प्रश्नांची उत्तर मिळण्याचा क्षण येऊन ठेपला आहे. जेवण - त्याच्या कवचाखाली शिरकाव करून घेण्यासाठी मी नेहमी वापरत आलेलं शस्त्र तयार आहे. नरेंद्र ऑफिसातून येऊन आंघोळीला गेला आहे. आणि मी शेखरची वाट बघत आहे. माझ्या हातात वर्तमानपत्र आहे. पण ते वाचण्याचा मी प्रयत्नही करीत नाही.
 एक टॅक्सी आमच्या घरासमोर थांबते आहे. तिचं दार उघडतं, मिटतं आणि ती निघून जाण्याच्या आवाजात पुढच्या दाराच्या दिशेनं येणाऱ्या ओळखीच्या पावलांचा आवाज लुप्त झाला आहे.
 मी जागची उठण्यापूर्वीच नरेंद्र धावत खाली आलाय दार उघडायला. "शेवटी आलात म्हणायचे तुम्ही महाशय,-" तो म्हणतो आहे.
 शेखर जरा बारीक झालाय, काळवंडलेला दिसतोय, पण मला पूर्वी कधी वाटला नव्हता इतका देखणा. त्यानं नरेंद्रचा हात हातात घेतला आहे. तो म्हणतोय, "तुला पाहून फार बरं वाटलं बेट्या. बघू तरी नीट तुझ्याकडे. अगदी बदलला नाहीस बघ."
 माझ्या डोक्यावर मोठा दिवा लागलेला आहे. पण आश्चर्याची गोष्ट म्हणजे शेखरला मी अजून दिसतच नाहीये. मी स्तब्ध उभी आहे. त्याच्याकडे पाहातापाहाता माझ्या छातीत काहीतरी आवळल्यासारखं होतंय.या सुखद संवेदनेचा आस्वाद घेत मी प्रत्यक्ष भेट काही क्षण लांबणीवर टाकते आहे.
 युगानुयुगं लोटल्यासारखी वाटताहेत. शेखर न् नरेंद्र अजून समोरासमोर

कमळाची पानं । ३८