एकदा मी त्याला गंभीरपणे विचारलं, "तू लग्न का केलं नाहीस?" तो म्हणाला, "लग्न करून पुरूष आपला आत्मा गमावतो." त्यानं असं म्हणावं हे मला फार लागलं.
मी म्हणाले, "मग नरेंद्रनं आपला आत्मा गमावलाय असं तुला म्हणायचंय
का?"
आपण नुसती मस्करी करतोय असं दाखवायला तो हसला.
"कदाचित गमावायला त्याच्याजवळ आत्माच नसेल," तो म्हणाला. "किंवा काही विशिष्ट परिस्थितीत आपला आत्मा गमावणं हे सुखद असेल."
त्याने माझ्याकडे विचित्रपणे पाहिलं. माझ्या नजरेचा ठाव घेत, जराशा आवेगानं. आणि एकदम माझ्या मनात विचार चमकून गेला, हा माझ्यासाठी एकटा रहातोय. ह्या विचाराने मग मला जरा बरं वाटलं. कदाचित ही संक्रमणाची पहिली पायरी असू शकेल.
ह्यानंतर माझं मन द्विधा झालं. एकीकडून मला वाटे, त्यानं लग्न करावं कारण तो स्त्रीजातीचा विजय ठरला असता. दुसरीकडून त्याने अविवाहित राहण्यात माझा व्यक्तिश: गौरव आहे असं वाटे. शिवाय जोपर्यंत माझं लग्न झालेलं होतं न् त्याचं नव्हतं, तोपर्यंत ह्याबाबतीत माझा वरचष्मा आहे असं दाखवून मला त्याच्यावर मात करता येत होती.
शेखरबद्दल मी जेव्हा अलिप्तपणे विचार करीत असे-तो समोर नसताना तसं करणं मला नेहमीच जमत असे-तेव्हा मला वाटायचं की स्त्रीला आकर्षित करील असं त्याच्यात काही नाही. नरेंद्रपेक्षा ठेंगणी, ह्या वयातच स्थूलपणाकडे झुकणारी अंगकाठी, चौकोनी चेहरा, केसाळ भुवया, अति धूम्रपानामुळे काळे झालेले जाडजाड ओठ, कानात केस. पण मग त्याचा फोन आला की तो कुरूप आहे हे स्वत:ला पटवणं निरर्थक वाटायला लागायचं. फोनवर तो म्हणायचा, तुम्हाला वेळ असला तर मी संध्याकाळी येतो म्हणून. नेहमीच वेळ असे. नरेंद्रला मित्र नाहीत, मित्रांची जरूर भासत नाही. तसा शेखर आहे, पण त्यांच्या मैत्रीत मला वाटतं, सहेतुकतेपेक्षा सवयीचा भाग जास्त. माझ्या बाबतीत म्हटलं तर लग्नाने माझे पहिले लागेबांधे तुटले, नवे मी अजून जोडले नाहीत. आमचे शेजारी कुचकामाचे आहेत. नरेंद्रचे सहकारी व त्यांच्या बायका ह्यांच्याशी आमचे संबंध फक्त अधूनमधून एकमेकांना जेवायला बोलावण्यापुरते औपचारिक आहेत.
तेव्हा शेखरचा फोन येणं ही आमच्या दृष्टीने अर्थपूर्ण घटना होती. फोन
