आमचा मित्र
आज दिवस कसा झरझर जातोय.
नाहीतर नेहमी तो सैल पडलेल्या दोरीसारखा वाटतो,
मग उगीचच नको असताना
कॉफी करून पी, ज्यांच्याशी बोलण्यासारखं
काही विशेष नाही त्यांना फोन करून गप्पा
मार, बाजारात चक्कर टाकून ये-असले
काहीतरी वेळ घालवण्याचे उद्योग मी करीत
बसते. तसं युनिव्हर्सिटीत जाऊन माझ्या
थीसिसवर काम करता येईल मला,
पण खरं म्हणजे त्या थिसीसमधे मला काही
रस वाटत नाही. माझा पिंड मूळचा
आळशीच. त्यातून माझ्या बुद्धीला डिवचून
जागं करील असं माझ्या आयुष्यात काही
घडत नाही. पी.ऄच्.डी साठी नाव
नोंदवायचं सोंग आणलं ते शेखरसाठी.
मग तो निघून गेला. तेव्हा माझा त्याबद्दलचा
उत्साह विरला. नरेंद्रला त्याचंही काही
वैषम्य वाटलं नाही. तो फक्त ओठातल्या
ओठात हसला. आपण बांधलेल्या
आडाख्याबरहकूम कुणी वागलं म्हणजे
हसतो तसा.
पण आजचा दिवस वेगळा आहे. आज
संध्याकाळी शेखर येणार आहे.
