हसून) कदाचित मरेपर्यंत मी त्यांना सांभाळीन याची खात्री करून घेण्याचा हा एकच मार्ग आहे असं वाटलं असेल त्यांना.
सीमा : म्हणजे तू ब्लॅकमेल केलंस त्यांना.
मुक्ता : (शांतपणे) तसं म्हण हवं तर.
सीमा : (चिडून) मी हे गप्प बसून ऐकून घेणार नाही. कोर्टात दावा लावीन, बाबांनी मृत्यूपत्र केलं तेव्हा त्यांना बुद्धीभ्रंश झाला होता म्हणून.
दीना : बस कर, सीमा! तोंडाला येईल ते बरळू नको. तू चार प्रतिष्ठित लोकांच्या साक्षीनं भर कोर्टात बाबांना वेडं ठरवणार? कशासाठी? पैशासाठी? तुला काय कमी आहे?
सीमा : माझ्यासाठी नकोच आहे मला काही. पण पद्माला मिळायला पाहिजे. त्याची किती ओढाताण आहे हे मुक्ताला दिसत नाही?
दीना : हे बघ, तू अशी हमरीतुमरीवर येऊ नको. मुक्ता पद्माचा विचार करीलच.
मुक्ता : ते का म्हणून? पद्मानं कधी माझा विचार केला होता? एकदा तरी म्हणाला होता, की मी बाबांजवळ चार-आठ दिवस राहतो, तू सुट्टी घे म्हणून? आणि बाबांनी मला काही ठेवलं नसतं तर त्यांच्यामागे मला कोण सांभाळणार होतं? पद्मा तयार झाला असता? की सीमा? की दीना तू? (हसून) बाकी अमेरिकेत जाऊन राहायला मजा येईल. तुझ्या गोऱ्या बायकोला आवडेल का रे ते? (पुन्हा कठोर आवाजात) ते काही नाही. मी तुम्हा कोणाचं काही लागत नाही. त्यातून मला फक्त माझ्याबद्दल विचार करायचा असता तर गोष्ट वेगळी होती. पण मला आणखीही एकाची तरतूद करायची आहे. किंवा एकीची.....
पद्मा : (एकदम वळून)म्हणजे?
मुक्ता : म्हणजे मला मूल होणार आहे. (अनपेक्षितपणे मुरकून) तुम्हाला माझ्यात काही फरक दिसला नाही? बाकी तुम्ही माझ्याकडे तितक्या बारकाईनं कशाला पाहाताय म्हणा!
सीमा : तुला लाज वाटत नाही काहीही बरळायला?
मुक्ता : यात लाज कसली? तुला दिवस गेले होते तेव्हा त्याबद्दल बोलायला लाज वाटायची? (मोकळं हसून) बाबांचं अगदी बरोबर होतं. मला जे मिळवायचं होतं त्यासाठी लग्नाची गरज नव्हतीच.
सीमा : कोण होता तो?
