पान:कमळाची पानं (Kamalachi pan).pdf/160

आधी मुळात त्याचे आई-वडील-चुलते बघून गेल्यावर त्याला तिला बघायला यायचंच असलं तर एकट्याने येऊन तिच्याशी बोलायला हवं होतं. मित्रांना घेऊन येऊन त्यांच्या आड लपायचं काही कारण नव्हतं.
 तिची आई म्हणाली, "काहीतरी खुसपटं काढू नको. मला तर मुलगा बरा वाटला."
 "मला नाही आवडला."
 "हात टेकले बाई तुझ्यापुढे. आता दोन स्थळं नाकारल्यावर भाऊ आणखी स्थळं तरी आणणाराय का?"
 "नकोच आहेत आणायला."
 "का? जन्मभर कुंवारीच राहाणार आहेस?"
 "आई मी रणजितशी लग्न करणार आहे."
 आई एकदम ओरडली, "काय म्हणालीस? शुद्धीवर आहेस का? त्याची जात काय, आपली जात काय, तो कशाला तुझ्याशी लग्न करील?"
 तिला हसू आलं, “आई, त्यानं मला विचारलंय. मी काही आपल्या मनानं ठरवलं नाही त्याच्याशी लग्न करायचं."
 तिनं नव्यानंच मिळालेला पर्याय तडकाफडकी स्वीकारायचं ठरवलं.
 रणजित नि तिची गाठ अपघाताने पडली. बाकी सगळी हार्डवेअरची दुकानं बंद असताना चारी काढायला बोलावलेले गडी अवचित हजर झाल्यामुळे त्याला तातडीने काही जादा सामानाची गरज लागली तेव्हा कुणीतरी त्याला ह्या दुकानाबद्दल सांगितलं. काउंटरवर तिला बघून तो म्हणाला, "दुसरं कोणी नाहीये का?"
 "दुसरं कोण?"
 "म्हणजे वडील वगैरे."
 "दुकान मीच चालवते. काय हवंय सांगा ना." ती हसली.
 "मदतीला कुणी नाही?"
 "आहे ना गडी. मागल्या बाजूला सामान ठेवायला गेलाय. येईल आत्ता"
 शेवटी गडी यायच्या आतच त्यानं घमेली, खोरी, टिकाव पहार असं काय काय निवडलं. गडी आला, त्याने वजन करून दिलं. बिल देऊन तो बाहेर पडताना तिनं सांगितलं, "पुन्हा काही लागलं तर येत जा आमच्या दुकानात."
 तो म्हणाला, "कधीपासून इथे दुकान आहे तुमचं?"
 "झाली पाच-सहा वर्षं."

कमळाची पानं । १६०