Jump to content

पान:कमळाची पानं (Kamalachi pan).pdf/152

विकिस्रोत कडून
हे पान प्रमाणित केलेले आहे.

चौकशी कर म्हणजे कुठली बस घ्यायची ते सांगतील."
 "मला मराठी सुद्धा येत नाही."
 "हिंदी तर येतं ना? का तेही विसरलीस!"
 "बरं, ठीक आहे. तुझ्याकडे किती दिवस राहण्याचा बेत करू? ते कळल म्हणजे मला पुढचा कार्यक्रम ठरवता येईल."
 "विमला, तुला जितके दिवस राहावंसं वाटेल तितके दिवस राहा. किती ते तू ठरवायचंयस."
 फोन खाली ठेवतेय तो पुन्हा वाजला. तिचा भाऊ.
 "त्या बसच्या झंगटात कशाला अडकवत्येयस तिला?"
 मला जरासा रागच आला. मी म्हटलं. "मग टॅक्सी करून येऊ दे. स्टेशनजवळच टॅक्सी भाड्याने मिळतात."
 "एखादा नेहमीचा टॅक्सीवाला आहे का तुमचा? म्हणजे ओळखीचा असला तर बरं. अगदीच अनोळखी टॅक्सीवाल्याबरोबर एकटीनं प्रवास करायचा म्हणजे-"
 "ओळखीचा वगैरे कुणी नाही. आम्ही बसने प्रवास करतो." मनात म्हटलं, बिचारी किती धोके पत्करून मला भेटायला येतेय. पण मग माझ्या तुटकपणाची लाज वाटली. शेवटी आमच्या इथलीच एक ओळखीची टॅक्सी तिच्यासाठी पाठवायचं ठरलं, की जिचा ड्रायव्हर तिच्यावर बलात्कारही करणार नाही आणि दरोडाही टाकणार नाही अशी माझी खात्री होती.
 तिला पाहिल्यावर मी म्हटलं, "विमला, तू अगदी होतीस तशीच आहेस. जरा जाड झालीयस, पण बाकी फारसा फरक नाही."
 ती मनापासून हसली आणि म्हणाली, "माझं वय इतकं आहे ह्यावर कुणाचा विश्वासच बसत नाही. फारफार तर पन्नाशीची समजतात सगळे मला." ती ज्या अभिमानाने हे म्हणाली त्याने मी चपापले. तिला स्वतःच्या दिसण्याबद्दल कधी घमेंड नसे. तशी ती दिसायला फार सुंदर वगैरे नव्हतीच, पण तिचं व्यक्तिमत्व, नीटनेटके शोभून दिसणारे कपडे, ह्यांमुळे आकर्षक दिसायची. पण स्वत:च्या रूपाबद्दल कधी बोलत नसे. आता मात्र ती माझ्याकडे होती तेवढया अवधीत तिने आपल्या वयाबद्दल लोकांची अशी फसगत होते ते आवर्जून सांगितलं. माझ्या मुलीची एक थियरी मी तिला सांगितली नाही, की आयुष्यभर हळूहळू लठ्ठ होत गेलं की म्हातारं दिसत नाही, कारण कातडीखालची चरबी चेहऱ्यावरच्या सुरकुत्या इस्तरी केल्याप्रमाणे साफ करते!

कमळाची पानं । १५२