पान:कमळाची पानं (Kamalachi pan).pdf/148

उडी मारून ती एकदम लिहिते आहे, मी दोन-तीन आठवड्यांसाठी भारतात येते आहे. जुन्या मित्र-मैत्रिणींना भेटायची इच्छा आहे. तुझी भेट होऊ शकेल का?
 मला तिच्याबद्दल वाटणारं कुतूहल तिच्या नावापासून सुरू झालं. 'विमल'चं 'विमला' झालं की ते बंकिमचंद्री नायिकेचं नाव वाटायचं. ती ओघवत्या कॉन्व्हेंटी उच्चारांचं इंग्रजी बोलायची. त्या काळात इंग्रजी वाचनात गती प्राप्त झाल्यामुळे मी रिबेका, जेन एयर, वदरिंग हाइटस अशा रोमँटिक कादंबऱ्यांचा फडशा पाडीत होते. त्यांच्यातल्या वेगळ्याच वातावरणाने माझा कब्जा घेतला होता. आणि त्यांची भाषा चक्क दैनंदिन व्यवहारात वापरणारी व्यक्ती भेटल्यामुळे मी अगदी भारावून गेले. त्यात मग ती फ्रॉक घालायची, सुंदर नाही पण स्मार्ट दिसायची, आत्मविश्वासाने बोलायची.
 साडी नेसलेली, पाठीवर शेपटा सोडलेली, लाजरी-बुजरी मी मला तिच्यासमोर अगदी बावळट-गबाळी वाटायची. आत्ता कुठे कॉलेजच्या वयाची झाल्यावर मी माझ्या आई-बाबांशी थोड्याफार बरोबरीच्या नात्यानं बोलायला लागले होते. त्या तुलनेत विमलाला मिळणाऱ्या स्वातंत्र्याचा मला फारच हेवा वाटला (ते सुध्दा बहाल केलेले नसून परिस्थितीमुळे मिळालेले होते हे मला पुढे कळले). तिचं घर लोणावळ्याला होतं आणि ती कॉलेजसाठी लोकलने ये-जा करायची. तास इतक्या वाजता संपला, मग तुला घरी यायला इतका उशीर का झाला, असं तिला कुणी विचारू शकत नव्हतं. हे सगळं पुरं नव्हतं म्हणून की काय, इंजिनियरिंग कॉलेजातल्या एका मुलाशी तिचं प्रेमप्रकरण होतं.
 ती ज्या कॉलेजात होती तिथे तिला हवा तो विषय मिळत नव्हता म्हणून तिसऱ्या वर्षात आमच्या कॉलेजात दाखल झाली. मीही बी.ए.ला मानसशास्त्र घेतल्यामुळे तिची-माझी गाठ पडली आणि मग मैत्री झाली, अगदी गाढ. आम्ही सारख्या बरोबर असायचो. वर्गात, ऑफ तासाला लायब्ररीत किंवा बागेत किंवा कँटीनमध्ये कॉफी घ्यायला. क्वचित माझ्या आग्रहावरून शनिवारी रात्री आमच्याकडे यायची. तो वीकेण्ड म्हणजे सणच असे. रविवारी सकाळी भटकाभटकी, कधी पोहणं, कधी एखादी लहानसहान खरेदी करायला जाणं अणि अखंड गप्पा.
 आईचं नि तिचं खूप छान जमायचं. माझ्या इतर कुणी मैत्रिणी आल्या तर त्या माझ्या आईशी जेवढ्यास तेवढं बोलायच्या, जरा बुजूनच राहायच्या.

कमळाची पानं । १४८