तरी आपल्याआपणच त्याचं पोषण होत असेल. मी जर तसल्या सगळ्या हालचाली केल्या तर मलासुद्धा उन्माद चढेल बहुधा."
तो हसला आणि त्या हसण्यामुळे त्याच्या कटात तीही ओढली गेली. त्याचं म्हणणं बरोबर होतं म्हणूनच ती नाराज झाली. धार्मिक झंझावाताच्या या जगात ती त्याच्याइतकीच परकी होती. पण ती उलट हसली नाही.
"फार भीतिदायक आहे हे सगळं, नाही?" ती म्हणाली. "अशा विमुक्तपणामुळे आपल्याला आपल्या कातडीआड दडलेल्या मानवाची आठवण होते. अमंगळ आहे हे!"
"पुष्कळ धार्मिक घटना अमंगळ वाटतात."
"तू पाहिलेल्या इतर उत्सवांत तुला असलं काही दिसलं होतं का?"
"मी इतक्याच चमत्कारिक गोष्टी दुसरीकडे पाहिल्या आहेत."
नदीच्या पात्रातून मिरवणूक बाहेर पडली, आणि परत मागे वळली. जवळजवळ तीन तास चालत होते ते.
सरोजिनीनं त्या केशरी, गुलाबी, लाल ढोलकेवाल्यांकडे बघितले. त्याच्या पोषाखातला पांढरा रंग लुप्तप्राय झाला होता. अजूनही ते तितक्याच आवेशाने ढोलकी बडवीत होते. तिनं त्या वेड्या बायकांकडे पाहिलं; त्यांचे केस चेहऱ्यावर मुक्त रुळत होते. त्यांची नजर गर्दीमधेही शून्यात लागली होती. आता रस्त्याच्या दुतर्फा लोक उभे होते. चकाकणाऱ्या पितळी घोड्यांवर लाल फराटे उठले होते. उष्णता, प्रकाश आणि रंग यांनी एक लय साधली आणि तिच्या डोळ्यांच्या मागे, आतमधे कुठंतरी ठिणगी पडली. उन्हातसुद्धा तिच्या अंगावर जरासे शहारे आले.
"मी थोडा वेळ तुला एकट्याला सोडू का?" तिनं लेविनला विचारल, "हे ऊन असह्य झालंय मला."
तो एकदम सौजन्यशील झाला...
"कमाल आहे माझी! सॉरी. मला आठवण राहायला पाहिजे होती. इथं जवळ कुठं जाऊन तुला आराम करता येईल का? मी घेऊन जातो तुला."
"नको, नको. माझ्यामुळं तुझं काही बुडायला नको यातलं. मी फक्त त्या झाडाखाली जाऊन बसते. माझ्यावाचून गैरसोय होणार नाही ना तुझी?"
मुळीच नाही. हवं ते सगळं मिळालंय मला. प्रकाश पुरेसा आहे तोपर्यंत मला अजून थोडे फोटो घ्यायचेत. मग मी तुझ्याकडे येईन."
"सावकाश ये. मला काही घाई नाही."
