त्याचे प्रश्न तिच्या कानांवर आदळत राहिले आणि त्याच्या स्वरावरून तिला उत्तरं सुचत गेली. जणू तो प्रॉम्प्टर म्हणून विंगेत उभा होता."
"तीच गोष्ट पुन्हा पुन्हा घडली की ते पाप वाटेनासं होतं."
"मुलांच्या समोरच तुम्ही हे चाळे करीत असा?"
"ती झोपलेली असत किंवा त्यांना काहीतरी निमित्तानं बाहेर पाठवीत असे."
अडीच आणि साडेचार वर्षांच्या मुलांना बाहेर पाठवीत असे ह्यात सिद्धार्थाला काही खटकलं नाही.
"दाराला कडी लावून घेत होतात?"
"हो."
"किशोर मी नसल्यावेळी इथं यायचा, तुझ्याबरोबर प्रेमाचे चाळे करायचा आणि पुन्हा मी येईपर्यंत थांबून मला भेटून जायचा?"
हा प्रश्न उत्तराची अपेक्षा करणारा नसल्यामुळे ती गप्प राहिली. तिला अगदी गळल्यासारखं झालं होतं. आपल्या शरीरात काही हाडं उरली नाहीत, विसविशीत झालंय असं वाटत होतं. आपण हे काय करतोय, कशासाठी करतोय हे समजेनासं झालं होतं. ती तशीच मुडपलेली बसून राहिली, काय होणार आहे, तो काय करणार आहे ह्याचा अंदाज घेत. अनपेक्षितपणे तिला त्याचा स्पर्श जाणवला. त्याचा हात तिच्या खांद्याला. मानेला कुरवाळीत होता. एरवी त्याच्या निसटत्यासद्धा स्पर्शानं फुलून उठणारं तिचं शरीर गोठलं होतं. तिनं एखाद्या आजाऱ्यासारखं मोठ्या कष्टाने मान उचलून त्याच्याकडे पाहिलं. त्याचा चेहरा उत्तेजित होता. तिच्या तोंडून एक अस्फुट हुंदका बाहेर आला आणि तिनं पुन्हा खाली मान घालून गुडघ्यांत तोंड लपवलं. एखाद्या गोगलगायीसारखं आपलं अंग शंखात ओढून घेतलं.
त्यानं विजेचा झटका बसल्यासारखा आपला हात मागं घेतला. रुद्ध आवाजात तो म्हणाला, "का असं? किशोरच्या पुढं मी धसमुसळा वाटतो तुला?"
साहित्य सावाना
दिवाळी १९९७
