हे पान प्रमाणित केलेले आहे.
आपलं माणूस
पदराला हात पुसतपुसत ती बाहेरच्या खोलीत
आली. तो नेहमी चिडून म्हणायचा, "पदराला
कशाला हात पुसतेस? मग जवळ घेतलं की
तुझा ओला पदर हाताला लागतो. मला नाही
आवडत!" तिनं मोरीपाशी एक नॅपकीन ठेवला
होता. पण कितीही लक्षात ठेवायचं म्हटलं
तरी जुनी सवय जात नव्हती.
बिछान्यावर मुलं एकमेकांना बिलगून झोपली
होती. त्यांच्या शेजारी ती आडवी झाली. तो
खाटेवर मधोमध झोपला होता. झोपला
नव्हताच, लाकडासारखा पडला होता,
उताणा, डावा हात डोळ्यांवर घेऊन. त्याच्या
शरीराचा ताण तिला एवढ्या अंतरावरही
जाणवत होता. ती मुटकूळं करून गप्प
राहिली, न जाणो कदाचित आज काही
व्यत्यय न येता झोप मिळेल म्हणून.
तिचा डोळा अगदी लागत आला नि
त्यानं हाक मारली, "मनीषा".
तिची झोप उडलीच होती पण तिनं
ओ दिली नाही. तिला वाटलं, त्याच्या
मनात आपल्याबद्दल थोडी करुणा असली तर
तो म्हणेल, 'दमून झोपलीय,
