पान:कमळाची पानं (Kamalachi pan).pdf/111

त्यांना तो आपल्या बरोबरीचं मानीत नाही.
 माधवी म्हणाली होती, "पुरुष म्हणे शांतताप्रिय असतो. म्हणजे काय, बायकोशी भांडायला त्याला आवडत नाही. एक तर कदाचित आपली बाजू पडेल अशी त्याला भीती वाटते, आणि दुसरं तर तिच्या बाबतीतलं काहीच त्याला भांडण्याइतक्या महत्त्वाचं वाटत नाही."
 तो उठून हात धुवायला गेला तशी ती भांडी आवरायला लागली. तो आपल्याला मदत तर करीतच नाही, पण आपलं होईपर्यंत थांबतही नाही ह्याचं तिला बऱ्याच दिवसांनी वैषम्य वाटलं. हे मी त्याला कधी बोलून का नाही दाखवलं? हेच एवढं नाही-इतर अनेक गोष्टी. स्वयंपाकाची बाई न आल्यास स्वयंपाक करणं, त्याने अस्ताव्यस्त टाकलेल्या कपड्यांच्या मुकाट्याने घड्या घालून ठेवणं, त्याने टूथपेस्टची नवी ट्यूब वापरायला काढली की जुनी पिरगाळून त्यातली उरलेली पेस्ट वापरणं, ही सगळी कामं मी का अंगवळणी पाडून घेतली? आता तो म्हणेल की इतकी वर्षं तू जे जे विनातक्रार स्वीकारलंस त्याच्याबद्दल तक्रार करायचा तुला काही अधिकार नाही.
 सगळं आवरल्यावर उरलेल्या दुधाला विरजण लावून ती बाहेर पायरीवर जाऊन बसली. तो आतल्या खोलीत वाचीत असलेल्या वर्तमानपत्राची सळसळ तिला ऐकू येत होती. माधवी आणखी म्हणाली होती, "कबूल करायला सगळ्यात कठीण जातं ते म्हणजे, माणसाची पारख किती चुकते आपली. आपलं सगळ्यात जवळचं माणूस आणि ते फार उशीर होईपर्यंत आपल्याला खरंखुरं कळतच नाही. "फार उशीर म्हणजे किती? तो झालाय हे कळतं कधी? भीतीनं ती एकाएकी थरारली. तिला वाटलं मरोत ते माधवी आणि हेमंत. त्यांचं काय होतंय ह्याच्याशी मला काय कर्तव्य आहे?
 "एकटी काय करत्येयस इथं?" म्हणत तो बाहेर आला. आपण नेहमीप्रमाणे आत न बसता एकट्याच इथं येऊन बसलो हे त्याच्या लक्षात आलं ह्याचंच तिला बरं वाटलं. ती त्याच्याजवळ सरकून अगदी त्याला बिलगून बसली. तिला वाटलं, आपल्या दोघांच्या बाहेरच्या जगाशी आपल्याला कशाला काय देणं-घेणं पाहिजे?
 तो एकदम म्हणाला, "काहीही म्हण तू. पण माधवीनं हे काही बरं नाही केलं."
 तिचं हृदय क्षणभर थांबलंच. मग वेगाने धडधडायला लागलं. एखादं

कमळाची पानं । १११