अक ६. १ २९ सणसणासुटतीशरहेकसे ॥ ममरलोकभयंकरहीतसे ॥ १ ॥ आर्या. अरभींचनिघाली दिव्याख्नेमंगलार्थदोघांची ॥ ध्वनिउठनीढुंदुभिचे वाटतहींगजितैचमेघांची ॥ २ ॥ तर ह्या दोघांही वीरांवर नवीन फुललेल्या सुवर्णमय क्रम लपुष्पांची दाट तुष्टी करावी. विद्याधरी-तर हैं आकाश पुनः प्रलयकार्लोंनेगाने स्फूरण पावणाच्या वियल्लतेच्या तेजानें पिंगटवर्ण झाल्यामारखें एकाएकों कशानें झाले बरे ? वियाधर-- रवरेंच. आज काय हे विलक्षण दिमनं! अीयो, जे"त्वाट्रयंत्रघर्षित रविन्यर्चितेजज्यादे'नगरे ॥ तीप्रलयरुदनयन स्थितवन्द्विज्वालकायदापभर ॥ ३ ॥ ( अंमळ तिचार करुन, ) हां, मम मळे, न्या वन्मानंश्केदने आग्नेयात्राचा पयोग केला आहे. यांतील अग्नीच्या जवाळांचा हा संताप पमरला आह. ह्या ममर्या कशी अवस्था झाला आहे पहा. आर्या. ज्यांचेज्यांचेध्वजपट यामरशस्राग्निलागतांजळनी ॥ नेनेविमानमंघ व्योमीमहमापहाकमेपळती ॥ ५ ॥ ज्याध्वजपटांचलावर वन्द्विशिरवाजा उनीझगटनान । नेस्वल्पकालकंकम लपें आरक्तमेचदिमतान ॥ ५ ॥ विश्वकम्यनेिं चक्रावर घांमला. ' नटिके,
