एकीकडे असे छळ चालले असतां दुसरीकडे मोठी मोठीं आमिषे दाखवून मुहंमदांस वश करून घेण्याचे प्रयत्न चालले होते. एके दिवशीं काबाच्या सभागृहापासून दूर अंतरावर मुहंमद बसले होते. त्यांच्या विरोधकांपैकीं जरा नेमस्त वृत्तीचे एक गृहस्थ त्यांच्याजवळ येत म्हणाले, "बेटा, तूं गुणानें थोर आहेस. मोठ्या घराण्यांतला आहेस. तूं आमच्या लोकांत भांडणे लावीत आहेस, भेद पाडीत आहेस, वितुष्टें लावीत आहेस. तूं आमच्या घरांतील आनंद, ऐक्य, सलोखा नष्ट केलास. तूं देवदेवतांचा उच्छेद मांडला आहेस. आमचे सर्व पूर्वज मूर्ख व पापी होते, अधार्मिक होते असा तूं शेरा मारीत आहेस. तुझ्यासमोर एक योजना ठेवायला मी आलों आहें. बघ तुला पटली तर."
मुहंमद म्हणाले, "सांगा काय तें वलीदचे बाबा, सांगा, बोला."
वलीदचे बाबा म्हणाले, "ऐक. माझ्या भावाच्या मुला ऐक. या नव धर्माचा मुख्य होऊन तुला का श्रीमंत व्हायचे आहे? तसे असेल तर आमच्यांतील सर्वांत श्रीमंत असेल, त्याच्याहूनहि तुला अधिक श्रीमंत होता येईल इतकी संपत्ति तुला आम्ही गोळा करून देतों. तुला मानसन्मान पाहिजे असेल तर तुला आमचा नायक आम्ही करतो. तूं म्हणशील तें प्रमाण. तुझ्या संमतीशिवाय आम्ही कांहीं करणार नाहीं. तुला राज्य पाहिजे असेल तर आम्हीं तुला आमचा राजा करतो. तुला भुतांनी पछाडलें असेल तर आम्हीं वैद्य बोलावतों व तुला बरें करायला लागतील तेवढे पैसे आम्ही त्यांना देऊ."
पैगंबरांनी विचारलें, "वलीदचे बाबा, संपलें का आपले बोलणें?"
"संपले."
"तर मग माझें आतां ऐका."
"सांग. ऐकतो."
"त्या परम दयाळू परमेश्वराची शपथ घेऊन मी सांगतों कीं मी जें सांगत आहे ती त्या प्रभूचीच शिकवण आहे. प्रभूनें जें पुस्तक मला दिलें, दाखवलें तेंच मी सांगतों. ज्यांना समजूत आहे, समजशक्ति आहे अशांना शिकण्यासाठी हें पुस्तक आहे. या अरबी भाषेतील कुराणांत सज्जनांस आशा आहे, दुर्जनांस शिक्षा आहे. परंतु लोक न ऐकतांच जातात. म्हणतात, तूं जे सांगतोस त्याचा प्रकाश आमच्या हृदयांत पडत नाहीं. आमचे कान बधीर आहेत. तुझ्यांत व
इस्लामी संस्कृति । ६५
