पान:इस्लामी संस्कृति खंड पहिला मुहंमद पैगंबर चरित्र.pdf/६२

 मुहंमद आतां ऐन तारुण्यांत होते. विशीपंचविशीचं वय. या वेळेस ते पुन्हां सीरियांत कारवानाबरोबर गेले. कुरेश घराण्यांतील एक स्त्री खदिजा. तिच्या मालाचे उंट घेऊन मुहंमद गेले. खदिजा ही दूरची नातलग होती. खदिजा श्रीमंत होती. उदार होती. मुहंमद परत आले. मुहंमदांची कार्यनिष्ठा व प्रामाणिकपणा यांचा खदिजेवर परिणाम झाला. आणि खदिजेचें या काळ्याभोर डोळ्यांच्या तेजस्वी नेकीच्या तरुणावर प्रेम जडलें. ती म्हणाली, "मुहंमद, माझे तुझ्यावर प्रेम आहे. तूं मला आवडतोस. तुझें माझें नातेंहि आहे. सारे लोक तुला मान देतात. तुझ्याबद्दल त्यांना आदर वाटतो. तूं प्रामाणिक आहेस. तुझें चारित्र्य निर्दोष व सुंदर आहे. स्वभाव गोड आहे. तुझी वाणी नेहमीं सत्यमय असते. खरेंच हो महंमद, यामुळे तूं मला आवडतोस." आणि त्यांचा विवाह झाला. खदिजेचें वय अधिक होतें. ती गतधवा होती. चाळीस वर्षांची होती. मुहंमद पंचवीस वर्षांचे. परंतु मुहंमदहि आनंदाने लग्नास उभे राहिले!
 हे लग्न अत्यन्त कल्याणप्रद व शुभमंगल असें झालें. दोघांचं एकमेकांवर फार प्रेम. खदिजेचें हृदय अत्यंत प्रेमळ होते. मुहंमदांविषयीं तिला अपार प्रेम वाटे. या लग्नानें मुहंमदांस शांति, विश्रांति मिळाली. कामाची दगदग राहिली नाहीं. पोटाची विवंचना उरली नाहीं. ज्या महान् कार्यासाठी त्यांचा जन्म होता त्याचा विचार करायला त्यांचे मन मोकळे झालें. प्रेमळ स्त्री हृदय त्यांना मिळालें. या अवघ्या जगांत त्यांच्या अवतारकार्यावर तिनेच प्रथम विश्वास ठेविला. निराशेत ती त्यांना शांतवी, आधार देई, धीर देई. ती आशेची ज्योत विझूं देत नसे. जेव्हां जगाचाच नव्हे तर स्वतः मुहंमदांचाहि स्वतःवर विश्वास बसेना तेव्हां तिनें विश्वास ठेवला! ज्यावेळेस मुहंमदांच्या डोळ्यांसमोर अंधारमय सारें होतें, तेव्हां तिनें श्रद्धेचा, आशेचा दीप प्रज्वलित ठेवला.
 खदिजेपासून मुहंमदांस सात मुले झाली. तीन मुलगे व चार मुली. परंतु सारे मुलगे बाल्यांतच मेले. मुहंमदांस मुलगा राहिला नाहीं. त्यांचे शत्रु त्यांचा उपहास करण्यासाठी 'अल्-अब्त्तर' म्हणजे निपुत्र्या असें त्यांना संबोधीत.
 लग्नानंतरचीं पंधरा वर्षे मक्केत आत्मचिंतनांत गेली. या पंधरा वर्षांची फारशी हकीगत नाहीं. ते फारसे बोलत नसत. परंतु जेव्हां बोलत तेव्हां जोर देऊन
४८ ।